Polecenia proste¶

Polecenie proste jest sekwencją opcjonalnych przypisań zmiennych, po której następują rozdzielane przez odstęp słowa i przekierowania, a zakończoną operatorem sterującym. Pierwsze słowo określa polecenie, jakie ma zostać wykonane i jest przekazywane jako argument numer zero. Pozostałe słowa są przekazywane jako argumenty wywoływanego polecenia.

Wartością zwracaną polecenia prostego jest jego kod zakończenia lub 128+n jeżeli polecenie przerwane jest sygnałem n.

Potoki¶

Potok jest sekwencją jednego lub więcej poleceń rozdzielonych znakiem |. Formatem potoku jest:

Standardowe wyjście z polecenia połączone jest za pośrednictem potoku ze standardowym wejściem polecenia2. Połączenie to wykonywane jest przed możliwymi przekierowaniami podanymi dla polecenia (zobacz poniżej PRZEKIEROWANIE.

Jeżeli potok poprzedza zastrzeżone słowo !, to kod zakończenia takiego potoku jest negacją (NOT) kodu zakończenia ostatniego polecenia. W przeciwnym wypadku, kodem potoku jest kod zakończenia ostatniego polecenia. Powłoka oczekuje na zakończenie (terminate) wszystkich poleceń w potoku przed zwróceniem wartości.

Jeżeli potok jest poprzedzony słowem zastrzeżonym time, to po jego zakończeniu podawany jest czas wykonywania, jak również czas użytkownika i czas systemu zużyty na wykonanie. Opcja -p zmienia format tworzonych wyników na określony przez POSIX. Do sformatowania łańcucha określającego, jak powinna być wyświetlana informacja o czasach, można ustawić zmienną TIMEFORMAT; zobacz opis TIMEFORMAT w Zmienne powłoki poniżej.

Każde polecenie w potoku uruchamiane jest jako odrębny proces (tj. w podpowłoce).

Listy¶

Lista jest potokiem lub sekwencją kilku potoków rozdzielonych jednym z operatorów ;, &, && lub ⎪⎪, i opcjonalnie zakończoną jednym ze znaków ;, & lub <nowalinia>.

Spośród tych operatorów listowych, && i ⎪⎪ mają ten sam priorytet, następujące po nich ; i &, również mają równy między sobą priorytet.

Jeśli polecenie zakończone jest operatorem sterującym &, to powłoka wykonuje je w tle (background) w podpowłoce. Powłoka macierzysta nie oczekuje na zakończenie polecenia, a zwracany kod wynosi 0. Polecenia oddzielane znakiem średnika ; wykonywane są sekwencyjnie; powłoka oczekuje na zakończenie pracy przez każde z nich po kolei. Zwracany kod jest kodem zakończenia ostatniego wykonanego polecenia.

Operatory sterujące && i ⎪⎪ oznaczają odpowiednio listy AND i OR. Lista AND ma postać

polecenie2 wykonywane jest wtedy, i tylko wtedy, gdy polecenie1 zwraca zerowy kod zakończenia.

Lista OR ma postać

polecenie2 jest wykonywane wtedy, i tylko wtedy, gdy polecenie1 zwraca niezerowy kod zakończenia. Kod zwracany przez listy AND i OR jest kodem zakończenia ostatniego wykonanego polecenia listy.

Polecenia złożone¶

Polecenie złożone (compound command) jest jednym z poniższych:

(lista)

lista wykonywana jest w podpowłoce. Przypisania zmiennych i polecenia wbudowane wpływające na środowisko powłoki nie zachowują swoich skutków po zakończeniu polecenia. Zwracanym kodem jest kod zakończenia listy.

{ lista; }

lista jest po prostu wykonywana w bieżącym środowisku powłoki. lista musi być zakończona znakiem nowej linii lub średnika. Nazywane jest to poleceniem grupowania. Zwracanym kodem jest kod zakończenia listy. Należy pamiętać, że w przeciwieństwie do metaznaków ( i , { i } są słowami zastrzeżonymi i aby zostały rozpoznane muszą się pojawić tam, gdzie dozwolone jest użycie słów zastrzeżonych. Ponieważ nie powodują podziału na słowa, muszą być oddzielone od listy za pomocą białego znaku.

((wyrażenie))

wyrażenie interpretowane jest zgodnie z zasadami opisanymi poniżej w sekcji OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH. Jeśli wartość wyrażenia jest niezerowa, to kodem zwracanym jest 0; w przeciwnym razie kodem zwracaym jest 1. Jest to ściśle równoważne konstrukcji let "wyrażenie".

[[ wyrażenie ]]

Zwraca kod 0 lub 1 w zależności od interpretacji wyrażenia warunkowego wyrażenie. Wyrażenia złożone są ze składowych (primaries) opisanych poniżej w opcji WYRAŻENIA WARUNKOWE. Na słowach pomiędzy [[ a ]] nie są wykonywane rozwinięcia nazw plików ani podział na słowa; są natomiast wykonywane: interpretacja tyld, parametrów i zmiennych, interpretacja wyrażeń arytmetycznych, podstawianie wyników poleceń, podstawianie wyników procesów i usunięcia cytowań.

Gdy używane są operatory == i !=, łańcuch na prawo od operatora traktowany jest jak wzorzec i dopasowywany zgodnie z zasadami opisanymi poniżej w sekcji Dopasowywanie wzorców. Wartością zwracaną jest 0 jeśli łańcuch odpowiednio pasuje lub nie pasuje do wzorca, zaś 1 w przeciwnym przypadku. Można zacytować dowolną część wzorca w celu wymuszenia dopasowywania jej jako łańcucha.

Wyrażenia można łączyć przy pomocy następujących operatorów, wymienionych w kolejności malejącego priorytetu:

for nazwa [ in słowo ] ; do lista ; done

Interpretowane są słowa następujące po in, tworząc listę elementów. Zmiennej nazwa nadawana jest kolejno wartość każdego elementu tej listy i każdorazowo wykonywana jest lista poleceń. Jeżeli pominięto in słowo, to polecenie for wykonuje listę po jednym razie dla każdego ustawionego parametru pozycyjnego (zobacz PARAMETRY poniżej). Zwracanym kodem jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia. Jeśli interpretacja elementów następujących po in daje w wyniku pustą listę, to nie są wykonywane żadne polecenia i zwracany jest kod 0.

for (( wyr1 ; wyr2 ; wyr3 )) ; do lista ; done

Na początku obliczane jest wyrażenie arytmetyczne wyr1, zgodnie z zasadami opisanymi poniżej w OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH. Następnie wielokrotnie obliczane jest wyr2, aż do osiągnięcia przez nie wartości zero. Każdorazowo gdy obliczone wyr2 jest niezerowe, wykonywana jest lista i obliczane jest wyrażenie arytmetyczne wyr3. Jeśli pominięto któreś z wyrażeń, to zachowuje się ono tak, jakby przyjmowało wartość 1. Zwracanym kodem jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia listy, lub fałsz jeśli któreś z wyrażeń jest niepoprawne.

select nazwa [ in słowo ] ; do lista ; done

Interpretowana jest lista słów następujących po in, tworząc listę elementów. Zestaw zinterpretowanych słów wypisywany jest na standardowym wyjściu, każde poprzedzone liczbą kolejną. Jeśli pominięto in słowo, to wypisywane są parametry pozycyjne (zobacz PARAMETRY poniżej). Następnie wyświetlana jest zachęta PS3 i czytany jest wiersz ze standardowego wejścia. Jeżeli wiersz składa się z liczby odpowiadającej jednemu z wyświetlonych słów, to zmiennej nazwa przypisywana jest wartość tego słowa. Jeśli wiersz jest pusty, słowa i zachęta wyświetlane są ponownie. Jeżeli odczytano EOF, to polecenie kończy pracę. Każda inna wartość powoduje, że nazwie zostanie przypisany łańcuch pusty. Odczytany wiersz zachowywany jest w zmiennej REPLY. lista wykonywana jest po każdym wyborze, dopóki nie zostanie wykonane polecenie break. Kodem zakończenia select jest kod zakończenia ostatniego wykonanego polecenia listy lub zero jeśli nie wykonano żadnych poleceń.

case słowo in [ [(] wzorzec [ | wzorzec ] ... ) lista ;; ] ... esac

Polecenie case najpierw interpretuje słowo i próbuje dopasować uzyskany wynik każdego z wzorców po kolei, posługując się tymi samymi regułami dopasowywania, co dla rozwijania nazw ścieżkowych (zobacz Rozwijanie nazw ścieżkowych poniżej). Gdy znalezione zostanie dopasowanie, wykonywana jest odpowiadająca mu lista. Po pierwszym dopasowaniu nie są dokonywane próby dopasowania pozostałych wzorców. Jeśli żaden ze wzorców nie pasuje do kodem zakończenia jest zero. W przeciwnym razie jest równy kodowi zakończenia ostatniego z wykonanych poleceń listy.

if lista; then lista; [ elif lista; then lista; ] ... [ else lista; ] fi

Wykonywana jest lista występująca po if. Jeżeli jej kod zakończenia jest zerowy, to wykonywana jest lista klauzuli then. W przeciwnym wypadku, wykonywana jest lista każdego elif po kolei; jeśli kod zakończenia którejś wynosi 0, to wykonywana jest lista then i polecenie jest kończone. Jeżeli nie wystąpił żaden z powyższych przypadków, to wykonywana jest lista występująca po klauzuli else, jeśli takowa istnieje. Kodem zakończenia jest kod ostatniego wykonanego polecenia listy lub zero jeśli żaden z warunków nie okazał się prawdziwy.

while lista; do lista; done

until lista; do lista; done

Polecenie while powtarza wykonywanie listy podanej po do tak długo, jak długo ostatnie polecenie listy while zwraca zerowy kod zakończenia. Polecenie until działa identycznie jak while, poza tym, że warunek jest zanegowany: do lista wykonywane jest tak długo, jak długo ostatnie polecenie listy until zwraca niezerowy kod zakończenia. Kod zakończenia poleceń while i until jest równy kodowi zakończenia ostatniego z wykonanych poleceń listy do lub zeru jeśli żadne nie zostało wykonane.

[ function ] nazwa () { lista; }

Definuje to funkcję nazwaną nazwa. Ciałem funkcji jest lista poleceń zawarta pomiędzy { i }. Lista ta jest wykonywana w za każdym razem gdy nazwa występuje jako polecenie proste. Kodem zakończenia funkcji jest kod zakończenia ostatniego z wykonanych poleceń jej ciała. (Zobacz FUNKCJE poniżej.)

Parametry pozycyjne¶

Parametr pozycyjny to parametr określany cyfrą lub cyframi, innymi niż pojedyncza cyfra 0. Parametrom pozycyjnym nadawane są wartości argumentów powłoki (w czasie jej wywołania). Wartości te mogą być ponownie nadawane przy pomocy wbudowanego polecenia set. Do parametrów pozycyjnych nie można wykonać przypisania przy pomocy instrukcji przypisania. Parametry pozycyjne są tymczasowo zastępowane podczas wykonywania funkcji powłoki (zobacz poniżej FUNKCJE). Jeżeli interpretowany jest parametr pozycyjny określany więcej niż jedną cyfrą, to musi być ujęty w nawiasy (zobacz poniżej INTERPRETACJA).

Parametry specjalne¶

Powłoka kilka parametrów traktuje specjalnie. Do parametrów tych można się wyłącznie odwoływać; nie jest dozwolone przypisywanie im wartości.

*

Interpretowane jest jako parametry pozycyjne, począwszy od pierwszego. Gdy interpretacja pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to parametr ten interpretowany jest jako pojedyncze słowo z wartościami każdego z parametrów rozdzielonymi pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS. To znaczy, "$*" jest równoważne "$1c$2c...", gdzie c jest pierwszym znakiem wartości zmiennej IFS. Jeżeli IFS nie jest ustawione, to parametry oddzielane są spacjami. Jeśli IFS jest łańcuchem pustym, to parametry są ze sobą połączone bez rozdzielających je separatorów.

@

Interpretowane jako parametry pozycyjne, począwszy od pierwszego. Gdy interpretacja pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to każdy parametr interpretowany jest jako odrębne słowo. To znaczy, "$@" jest równoważne "$1" "$2" ... Jeśli nie ma żadnych parametrów pozycyjnych, "$@" i $@ interpretowane są jako nic (tj. są usuwane).

#

Interpretowane jako liczba parametrów pozycyjnych, podana dziesiętnie.

?

Interpretowane jako kod zakończenia ostatnio wykonanego potoku pierwszoplanowego.

-

Interpretowane jako bieżące flagi opcji, takie jakie zostały podane podczas wywołania, ustawione przy pomocy wbudowanego polecenia set lub ustawione przez samą powłokę (tak jak opcja -i).

$

Interpretowany jest jako identyfikator procesu powłoki. W podpowłoce (), interpretowany jest jako ID procesu bieżącej powłoki, nie zaś podpowłoki.

!

Interpretowany jako ID procesu ostatnio wykonywanego polecenia tła (polecenia asynchronicznego).

0

Interpretowany jako nazwa powłoki lub skryptu powłoki. Ustawiane jest to na etapie inicjowania powłoki. Jeżeli bash wywoływany został z plikiem poleceń, to $0 ustawiane jest na nazwę tego pliku. Jeśli bash został uruchomiony z opcją -c, to $0 jest ustawiane na pierwszy argument po łańcuchu, jaki ma zostać wywołany, jeśli taki występuje. W przeciwnym wypadku, ustawiany jest na nazwę pliku użytą do wywołania bash, jaką podaje argument zerowy.

_

Podczas uruchamiania powłoki, ustawiany na bezwzględną nazwę powłoki lub wykonywanego skryptu powłoki przekazanego w liście argumentów. Następnie, interpretowany jest jako ostatni argument poprzedniego polecenia, po interpretacji. Ustawiany również na pełną nazwę pliku każdego polecenia wykonanego i umieszczonego w środowisku eksportowanym do tego polecenia. Podczas sprawdzania poczty parametr ten przechowuje nazwę aktualnie sprawdzanego pliku poczty.

Zmienne powłoki¶

Powłoka ustawia następujące zmienne:

BASH

Interpretowane jako pełna nazwa pliku użyta do wywołania tego przebiegu bash .

BASH_VERSINFO

Zmienna tablicowa tylko do odczytu, której elementy zawierają informacje o wersji uruchomionego bash. Wartości przypisane elementom tablicy są następujące:

BASH_VERSION

Interpretowane jako łańcuch opisujący wersję uruchomionego bash.

COMP_CWORD

Indeks w ${COMP_WORDS} słowa zawierającego bieżącą pozycję kursora. Zmienna ta jest dostępna wyłącznie w funkcjach powłoki wywołanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_LINE

Bieżący wiersz poleceń. Ta zmienna jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i poleceniach zewnętrznych wywoływanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_POINT

Indeks bieżącej pozycji kursora względem początku bieżącego polecenia. Jeżeli kursor jest na końcu bieżącego polecenia, to wartość tej zmiennej jest równa ${#COMP_LINE}. Ta zmienna jest dostępna tylko w funkcjach powłoki i poleceniach zewnętrznych wywoływanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

COMP_WORDS

Zmienna tablicowa (patrz Tablice poniżej) składająca się z pojedynczych słów z aktualnego wiersza poleceń. Zmienna ta jest dostępna wyłącznie w funkcjach powłoki wywołanych przez usługi programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

DIRSTACK

Zmienna tablicowa (zobacz Tablice poniżej) zawierająca bieżącą zawartość stosu katalogów. Katalogi pojawiają się na stosie w kolejności, w jakiej są wyświetlane przez wbudowane dirs. Przypisanie do elementów tej zmienej tablicowej może posłużyć do zmiany katalogów już występujących na stosie, ale do dodania i usunięcia katalogów muszą być użyte wbudowane pushd i popd. Przypisanie wartości tej zmiennej nie zmieni bieżącego katalogu. Jeśli DIRSTACK jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

EUID

Interpretowane jako efektywny identyfikator bieżącego użytkownika, inicjowane przy uruchamianiu powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.

FUNCNAME

Nazwa aktualnie wykonywanej funkcji powłoki. Zmienna ta istnieje tylko podczas wykonywania funkcji powłoki. Próby przypisywania jej wartości nie odnoszą efektu i zwracają kod błędu. Jeżeli FUNCNAME jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

GROUPS

Zmienna tablicowa zawierająca listę grup, których członkiem jest bieżący użytkownik. Próby przypisywania jej wartości nie odnoszą efektu i zwracają kod błędu. Jeżeli GROUPS jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

HISTCMD

Licznik historii (indeks na liście historii poleceń) bieżącego polecenia. Jeżeli HISTCMD jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

HOSTNAME

Automatycznie ustawiane na nazwę aktualnego hosta.

HOSTTYPE

Automatycznie ustawiane na łańcuch unikalnie opisujący typ maszyny, na której jest wykonywany bash. Wartość domyślna zależy od systemu.

LINENO

Przy każdym odwołaniu do tego parametru powłoka zastępuje jego wartość liczbą dziesiętną reprezentującą aktualny kolejny numer wiersza (poczynając od 1) skryptu lub funkcji. Nie zapewnia się, by wartość ta miała znaczenie poza skryptem bądź funkcją. Jeśli LINENO jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

MACHTYPE

Automatycznie ustawiane na łańcuch w pełni opisujący typ systemu, na którym jest wykonywany bash, w standardowym formacie GNU cpu-firma-system. Wartość domyślna zależy od systemu.

OLDPWD

Poprzedni katalog roboczy ustawiony poleceniem cd.

OPTARG

Wartość ostatniego, będącego opcją, argumentu przetworzonego przez wbudowane polecenie getopts (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI).

OPTIND

Numer (indeks) następnego argumentu, jaki ma zostać przetworzony przez wbudowane polecenie getopts (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI).

OSTYPE

Automatycznie ustawiane na łańcuch opisujący system operacyjny, w którym jest wykonywany bash. Wartość domyślna zależy od systemu.

PIPESTATUS

Zmienna tablicowa (zobacz Tablice poniżej) zwierająca listę kodów zakończenia z procesów w ostatnio wykonywanym potoku pierwszoplanowym (który może zawierać pojedyncze polecenie).

PPID

Identyfikator procesu macierzystego powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.

PWD

Bieżący katalog roboczy, ustawiony poleceniem cd.

RANDOM

Za każdym razem, gdy następuje odwołanie do tego parametru, generowana jest całkowita liczba losowa z zakresu od 0 do 32767. Sekwencję liczb losowych można zainicjować przypisując wartość do RANDOM. Jeżeli RANDOM jest unieważniona, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

REPLY

Ustawiona na wiersz wejścia odczytany wbudowanym poleceniem read jeśli nie podano żadnych jego argumentów.

SECONDS

Każdorazowo, gdy występuje odwołanie do tego parametru, zwracana jest liczba sekund, jakie upłynęły od wywołania powłoki. Jeżeli do SECONDS zostanie przypisana wartość, to wartość zwracana przez kolejne odwołania równa liczbie sekund od czasu przypisania plus przypisana wartość. Jeżeli SECONDS jest unieważnione, to traci swe specjalne właściwości, nawet jeżeli jest następnie ponownie ustawione.

SHELLOPTS

Lista, rozdzielonych dwukropkami, włączonych opcji powłoki. Każde słowo listy jest poprawnym argumentem opcji -o wbudowanego polecenia set (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). Opcje pojawiające się w SHELLOPTS to te, które są zgłaszane jako włączone (on) przez set -o. Jeśli zmienna ta istnieje w środowisku podczas uruchamiania bash, to każda z opcji powłoki występująca na tej liście zostanie włączona przed odczytem jakichkolwiek plików startowych. Jest to zmienna tylko do odczytu.

SHLVL

Inkrementowana każdorazowo, gdy uruchamiane jest kolejne wystąpienie bash.

UID

Interpretowane jako identyfikator bieżącego użytkownika, inicjowane przy uruchamianiu powłoki. Zmienna ta jest tylko do odczytu.

Poniższe zmienne są używane przez powłokę. W niektórych przypadkach bash przypisuje im domyślne wartości; przypadki te są odnotowane niżej.

BASH_ENV

Jeżeli parametr ten jest ustawiony podczas wykonywania przez bash skryptu, to jego wartość interpretowana jest jako nazwa pliku zawierającego polecenia do zainicjowania powłoki, jak w ~/.bashrc. Wartość BASH_ENV podlega interpretacji parametrów, podstawianiu wyników poleceń i interpretacjom wyrażeń arytmetycznych przed interpretacją jej jako nazwy pliku. Zmienna PATH nie jest używana do znalezienia pliku o powstałej w ten sposób nazwie.

CDPATH

Ścieżka wyszukiwania dla polecenia cd. Jest to lista rozdzielonych dwukropkami katalogów, w których powłoka szuka katalogów docelowych podanych przez polecenie cd. Przykładową wartością jest ,,.:~:/usr''.

COLUMNS

Używana przez polecenie wbudowane select do wyznaczenia szerokości terminala przy wypisywaniu list wyboru. Ustawiana automatycznie po otrzymaniu SIGWINCH.

COMPREPLY

Zmienna tablicowa, z której bash czyta możliwe uzupełnienia tworzone przez funkcję powłoki wywołaną przez usługę programowalnego uzupełniania (zobacz poniżej Programowalne uzupełnianie).

FCEDIT

Domyślny edytor dla wbudowanego polecenia fc.

FIGNORE

Lista rozdzielonych dwukropkami przyrostków, jakie mają być ignorowane podczas uzupełniania nazw plików (zobacz READLINE poniżej). Nazwa pliku o przyrostku pasującym do jednej z pozycji FIGNORE wyłączana jest z listy dopasowanych nazw plików. Przykładową wartością jest ,,.o:~''.

GLOBIGNORE

Lista rozdzielonych dwukropkami wzorców definiujących zestaw nazw plików, jakie mają być ignorowane podczas rozwijania nazw plików. Jeżeli plik pasujący do wzorca rozwijającego nazwę ścieżkową pasuje również do któregoś z wzorców w GLOBIGNORE, to jest on usuwany z listy dopasowanych.

HISTCONTROL

Jeżeli posiada wartość ignorespace, to wiersze rozpoczynające się od znaku spacji nie są wprowadzane do listy historii. Jeśli posiada wartość ignoredups, to wiersze pasujące do ostatniego wiersza historii nie są wprowadzane. Wartość ignoreboth łączy obie te możliwości. Jeśli zmienna ta nie jest zdefiniowana lub ma wartość inną od powyższych, to wszystkie wiersze przeczytane przez analizator składni zachowywane są w liście historii, stosownie do wartości HISTIGNORE. Funkcja tej zmiennej jest zastąpiona przez HISTIGNORE. Drugi i kolejne wiersze złożonego polecenia wielowierszowego nie są sprawdzane i są dodawane do historii bez względu na wartość

HISTFILE

Nazwa pliku, w którym zachowywana jest historia poleceń (zobacz HISTORIA poniżej). Wartością domyślną jest ~/.bash_history. Jeśli ustawienie tej zmiennej zostanie skasowane, to historia poleceń nie będzie zachowana po zakończeniu pracy powłoki interaktywnej.

HISTFILESIZE

Maksymalna liczba wierszy zawartych w pliku historii. Podczas przypisywania wartości tej zmiennej, jeżeli jest to niezbędne, plik historii jest obcinany tak, by nie zawierał więcej wierszy. Domyślną wartością jest 500. Plik historii jest także obcinany do tego rozmiaru po zapisaniu go w czasie kończenia pracy przez powłokę interaktywną.

HISTIGNORE

Lista rozdzielonych dwukropkami wzorców służących do decydowania, jakie wiersze poleceń powinny być zachowane w liście historii. Każdy z wzorców zakotwiczony jest na początku wiersza i musi pasować do całego wiersza (nie jest dodawane żadne niejawne `*'). Każdy z wzorców sprawdzany jest z bieżącym wierszem po wykonaniu kontroli określonych przez HISTCONTROL. Oprócz zwykłych znaków dopasowywania wzorców używanych przez powłokę, `&' dopasowuje poprzedni wiersz historii. Literał `&' można uzyskać poprzedzając go odwrotnym ukośnikiem; odwrotny ukośnik jest usuwany przed próbą dopasowania. Druga i kolejne wiersze złożonego polecenia wielowierszowego nie są sprawdzane i są dodawane do historii bez względu na wartość HISTIGNORE.

HISTSIZE

Liczba poleceń do zapamiętania w historii poleceń (zobacz HISTORIA poniżej). Wartością domyślną jest 500.

HOME

Katalog domowy bieżącego użytkownika; domyślny argument wbudowanego polecenia cp. Wartość tej zmiennej wykorzystywana jest też przy wykonywaniu interpretacji tyld.

HOSTFILE

Zawiera nazwę pliku o tym samym formacie co /etc/hosts który pownien być czytany, gdy powłoka potrzebuje uzupełnić nazwę hosta. Listę możliwych uzupełnień można zmieniać podczas pracy powłoki. Następnym razem, gdy wykonywana jest próba uzupełnienia nazwy hosta bash dodaje zawartość nowego pliku do już istniejącej listy. Jeżeli HOSTFILE jest ustawione, ale nie posiada wartości, bash usiłuje uzyskać listę możliwych uzupełnień nazw hostów czytając /etc/hosts Gdy HOSTFILE jest unieważniane, lista hostów jest czyszczona.

IFS

Wewnętrzny Separator Pól (Internal Field Separator) używany do podziału na słowa po interpretacjach i dzielenia wierszy na słowa we wbudowanym poleceniu read. Jego domyślną wartością jest ,,<spacja><tabulacja><nowalinia>''.

IGNOREEOF

Steruje działaniem powłoki interaktywnej przy otrzymaniu przez nią znaku EOF jako jedynego znaku wejścia. Jeżeli jest ustawiona, to jej wartość jest liczbą kolejnych znaków EOF jakie muszą być wpisane jako pierwsze znaki wiersza wprowadzania przed zakończeniem pracy przez bash. Jeśli zmienna ta istnieje, ale nie zawiera wartości numerycznej lub nie ma wartości, to wartością domyślną jest 10. Jeżeli nie istnieje, to EOF wskazuje powłoce koniec wprowadzanych danych.

INPUTRC

nazwa pliku startowego dla readline, unieważniająca domyślną ~/.inputrc (zobacz READLINE poniżej).

LANG

Służy do wyznaczania kategorii locale dla wszystkich kategorii nie wyszczególnionych przez zmienne rozpoczynające się od znaków LC_.

LC_ALL

Zmienna ta unieważnia wartość LANG i wszelkich innych zmiennych LC_ określających kategorie locale.

LC_COLLATE

Ta zmienna wyznacza kolejność (collation order) używaną przy sortowaniu wyników rozwijania nazw plików, decyduje też o zachowaniu wielu wyrażeń, klas równoważnych i sekwencje sortowania (collating sequences) w rozwijaniu nazw plików i dopasowywaniu wzorców.

LC_CTYPE

Ta zmienna decyduje o interpretacji znaków i zachowaniu się klas znaków wewnątrz rozwijania nazw plików i dopasowywania wzorców.

LC_MESSAGES

Ta zmienna decyduje o ustawieniu locale używanym do tłumaczenia ujętych w cudzysłowy łańcuchów poprzedzonych znakiem $.

LC_NUMERIC

Ta zmienna określa kategorię locale używaną do formatowania liczb.

LINES

Używana przez polecenie wbudowane select do wyznaczenia długości kolumn przy wypisywaniu list wyboru. Ustawiana automatycznie po otrzymaniu SIGWINCH.

MAIL

Jeżeli parametrowi temu jest przypisana nazwa pliku, a nie jest ustawiona zmienna MAILPATH, to bash informuje użytkownika o nadejściu poczty do podanego pliku.

MAILCHECK

Określa jak często (w sekundach) bash sprawdza pocztę. Domyślnie jest to 60 sekund. Gdy nadchodzi pora sprawdzenia poczty, powłoka wykonuje to przed wyświetleniem głównej zachęty. Jeśli zmienna ta nie jest ustawiona, to powłoka wyłącza sprawdzanie poczty.

MAILPATH

Lista rozdzielonych dwukropkami nazw plików, w jakich ma być sprawdzana poczta. Można podać komunikat, jaki ma zostać wyświetlony, gdy do danego pliku przybędzie wiadomość pocztowa, przez oddzielenie nazwy pliku od komunikatu znakiem '?'. Użyte w tekście komunikatu, $_ interpretowane jest jako nazwa bieżącego pliku pocztowego. Przykład:

OPTERR

Jeżeli ustawiono na wartość 1, bash wyświetla komunikaty o błędach generowanych przez wbudowane polecenie getopts (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). OPTERR inicjowane jest na 1 każdorazowo, gdy wywoływana jest powłoka lub wykonywany jest skrypt powłoki.

PATH

Ścieżka wyszukiwania poleceń. Jest to lista rozdzielanych dwukropkami katalogów, w których powłoka szuka poleceń (zobacz WYKONYWANIE POLECEŃ poniżej). Domyślna ścieżka zależy od systemu i ustawiana jest przez administratora instalującego bash. Powszechną wartością jest ,,/usr/gnu/bin:/usr/local/bin:/usr/ucb:/bin:/usr/bin:.''.

POSIXLY_CORRECT

Jeśli podczas uruchamiania bash w środowisku istnieje ta zmienna, to powłoka przed odczytem plików startowych wchodzi w tryb posix, tak jakby przy jej wywołaniu podano opcję --posix. Jeśli zmienna ta zostanie ustawiona podczas pracy powłoki, to bash włącza tryb posix, tak jakby zostało wykonane polecenie set -o posix.

PROMPT_COMMAND

Jeżeli jest ustawiona, to jej wartość jest wykonywana jwko polecenie przed każdym wysłaniem zachęty głównej.

PS1

Wartość tego parametru jest interpretowana (zobacz poniżej ZACHĘTA) i używana jako główny łańcuch zachęty. Jego wartością domyślną jest ,,\s-\v\$ ''.

PS2

Wartość tego parametru jest interpretowana jak PS1 i używana jako wtórny (secondary) łańcuch zachęty. Domyślnie jest to ,,> ''.

PS3

Wartość tego parametru służy jako zachęta w poleceniu select (zobacz powyżej GRAMATYKA POWŁOKI).

PS4

Wartość tego parametru interpretowana jest jak PS1 i wypisywana przed każdym poleceniem wyświetlanym przez bash podczas śledzenia wykonywania. Pierwszy znak PS4, w razie potrzeby, powtarzany jest wielokrotnie, by wskazać wiele pozionów zagnieżdżenia. Domyślnie jest to ,,+ ''.

TIMEFORMAT

Wartość tego parametru służy jako łańcuch formatu określającego, jak powinna być wyświetlana informacja o czasach dla potoków poprzedzonych słowem zastrzeżonym time. Znak % rozpoczyna sekwencję specjalną, która jest interpretowana jako wartość czasu lub inna informacja. Sekwencje specjalne i ich znaczenie są następujące; nawiasy kwadratowe opisują części opcjonalne.

Opcjonalne p jest cyfrą określającą dokładność (precision), liczbę cyfr ułamkowych po kropce dziesiętnej. Wartość zero powoduje, że nie będzie wyświetlana ani kropka dziesiętna ani część ułamkowa. Mogą być podane co najwyżej trzy miejsca po kropce dziesiętnej; wartości p większe od 3 zmieniane są na 3. Jeżeli nie podano p, to używana jest wartość 3.

Opcjonalne Bl określa dłuższy (longer) format wyników, zawierający minuty, w postaci MMmSS.FFs. O tym, czy występuje ułamkowa część sekund decyduje wartość p.

Jeżeli zmienna ta nie jest ustawiona, to bash działa tak, jakby miała ona wartość $'\nreal\t%3lR\nuser\t%3lU\nsys%3lS'. Jeżeli jej wartością jest pusty łańcuch, to nie jest wyświetlana żadna informacja o czasach (timing). Podczas wyświetlania łańcucha formatu dodawany jest kończący znak nowej linii.

TMOUT

Jeśli ustawione na wartość większą od zera, to wartość ta jest interpretowana jako liczba sekund określającą czas, przez jaki powłoka ma czekać na wprowadzenie danych po wyświetleniu zachęty. Bash kończy pracę po odczekaniu tego czasu jeśli dane nie pojawiły się.

auto_resume

Zmienna ta steruje sposobem interakcji powłoki z użytkownikiem i sposobem kontroli zadań. Jeżeli jest ustawiona, to jednowyrazowe polecenia proste bez przekierowań traktowane są jako aspirujące do wznowienia istniejącego zatrzymanego zadania. Nie pozwala się na żadną dwuznaczność; jeśli jest więcej niż jedno zadanie rozpoczynające się od wpisanego łańcucha, wybierane jest zadanie, do którego ostatnio sięgano. Nazwa zatrzymanego zadania, w tym kontekście, jest wierszem poleceń użytym do jego uruchomienia. Jeśli posiada wartość exact, to podany łańcuch musi pasować dokładnie do nazwy zatrzymanego zadania; Jeśli jest ustawione na substring, to podany łańcuch powinien pasować do podłańcucha nazwy zatrzymanego zadania. Wartość substring zapewnia funkcjonalność analogiczną do identyfikatora zadania %? (zobacz STEROWANIE ZADANIAMI poniżej). Jeśli ustawiono inną wartość, to podany łańcuch musi być przedrostkiem nazwy zatrzymanego zadania; zapewnia to funkcjonalność analogiczną do identyfikatora zadania %.

histchars

Dwa lub trzy znaki sterujące interpretacją historii i podziałem na leksemy (zobacz poniżej INTERPRETACJA HISTORII). Pierwszy znak jest znakiem interpretacjihistorii, sygnalizującym początek interpretacji historii, zwykle `!'. Drugi znak jest znakiem szybkiego podstawiania , ("quick substitution"), służącym jako skrót do powtórnego uruchamiania poprzednio wprowadzonego polecenia, podstawiającym w poleceniu jeden łańcuch za inny. Domyślnym znakiem szybkiego podstawiania jest `^'. Opcjonalny, trzeci znak jest znakiem wskazującym, że pozostała część wiersza, w którym występuje on jako pierwszy znak słowa, jest komentarzem. Zwykle znakiem tym jest `#'. Znak komentarza historii powoduje, że dla pozostałych słów wiersza podstawianie historii jest pomijane. Niekoniecznie powoduje to traktowanie reszty wiersza jako komentarza przez analizator składni powłoki.

Tablice¶

Bash udostępnia zmienne tablicowe jednowymiarowe. Jako tablica może zostać użyta dowolna zmienna; wbudowane declare jawnie explicitly zadeklaruje tablicę. Nie ma maksymalnego rozmiaru tablic, ani wymagania, by wszystkie jej elementy były indeksowane czy przypisywane w sposób ciągły. Tablice indeksowane są przy pomocy liczb całkowitych, począwszy od zera.

tablica tworzona jest automatycznie jeśli wykonywane jest przypisanie do jakiejś zmiennej przy pomocy składni nazwa[wskaźnik]=wartość. Wskaźnik tablicy traktowany jest jako wyrażenie arytmetyczne, które musi po interpretacji dać liczbę większą bądź równą zero. Chcąc jawnie zadeklarować tablicę, użyj declare -a nazwa (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej). declare -a nazwa[wskaźnik] jest również akceptowane; wskaźnik jest wówczas ignorowany. Dla zmiennej tablicowej można podać atrybuty przy pomocy wbudowanych declare i readonly. Każdy z atrybutów stosowany jest do wszystkich elementów tablicy.

Przypisania do tablic wykonywane są przy pomocy przypisań złożonych postaci nazwa=(wartość1 ... wartośćn), gdzie każda wartość ma postać [wskaźnik]=łańcuch. Wymagany jest wyłącznie łańcuch. Jeżeli podano opcjonalne nawiasy i wskaźnik, to wartość jest przypisywana wskazanemu elementowi tablicy; w przeciwnym wypadku wartość przypisywana jest elementowi o indeksie o jeden większym od ostatniego elementu z przypisaną wartością. Indeksy ropoczynają się od zera. Składnia ta jest akceptowana także przez wbudowane declare. Przypisania do pojedynczych elementów tablicy można wykonywać przy pomocy składni nazwa[wskaźnik]=wartość wprowadzonej powyżej.

Do elementu tablicy można odwoływac się używając ${nazwa[wskaźnik]}. Nawiasy są wymagane, by uniknąć konfliktów z rozwijaniem nazw plików. Jeśli wskaźnikiem jest @ lub *, to powyższe słowo interpretowane jest jako wszystkie elementy nazwy. Wskaźniki te różnią się tylko wtedy, gdy słowo pojawia się w cudzysłowach. Jeśli słowo ujęto w cudzysłowy, to ${nazwa[*]} interpretowane jest jako pojedyncze słowo o wartości wszystkich elementów tablicy rozdzielonych pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS, zaś ${nazwa[@]} interpretuje każdy z elementów nazwa jako odrębne słowo. Jeśli brak jest elementów tablicy, to ${nazwa[@]} interpretowane jest jako nic. Jest to zachowanie analogiczne do interpretacji parametrów specjalnych * i @ (zobacz powyżej Parametry specjalne). ${#nazwa[wskaźnik]} interpretowane jest jako długość ${nazwa[wskaźnik]}. Jeśli wskaźnikiem jest * lub @, to interpretacją jest liczba elementów w tablicy. Odwoływania się do zmiennej tablicowej bez podania wskaźnika jest równoważne odwołaniu do elementu numer zero.

Do niszczenia tablic służy wbudowane polecenie unset. unset nazwa[wskaźnik] niszczy element tablicy o indeksie wskaźnik. unset nazwa, gdzie nazwa jest tablicą, lub unset nazwa[wskaźnik], gdzie wskaźnikiem jest * lub @, usuwa całą tablicę.

Każde z wbudowanych declare, local i readonly akceptuje opcję -a do określania tablic. Wbudowane read akceptuje opcję -a do przypisywania tablicy listy słów przeczytanych ze standardowego wejścia. set i declare wyświetlają wartości tablicowe w sposób umożliwiający ponowne ich użycie w przypisaniach.

Interpretacja nawiasów¶

Interpretacja nawiasów jest mechanizmem, przez który mogą być generowane dowolne łańcuchy. Mechanizm ten przypomina rozwinięcia nazw plików, ale generowane nazwy plików nie muszą określać plików istniejących. Wzorce, mające podlegać interpretacji nawiasów mają postać opcjonalnej preambuły, po której występują serie separowanych przecinkami łańcuchów pomiędzy parą nawiasów klamrowych, po których następuje opcjonalny dopisek(postscript). Preambuła stanowi przedrostek dla każdego z łańcuchów zawartych w nawiasach, a dopisek dodawany jest do każdego łańcucha wynikowego, przy interpretacji od lewej do prawej.

Interpretacja nawiasów może być zagnieżdżana. Wyniki każdego zinterpretowanego łańcucha nie są sortowane; zachowywana jest kolejność od lewej do prawej. Na przykład, a{d,c,b}e interpretowane jest jako `ade ace abe'.

Interpretacja nawiasów wykonywana jest przed innymi rodzajami interpretacji, a znaki o specjalnym znaczeniu dla innych interpretacji są zachowywane w wyniku. Jest ściśle tekstowa. Bash nie stosuje żadnej interpretacji składniowej do kontekstu interpretacji czy tekstu pomiędzy nawiasami.

Poprawnie zbudowana interpretacja nawiasów musi zawierać niecytowany nawias otwierający i zamykający i co najmniej jeden niecytowany przecinek. Wszelkie niepoprawnie skonstruowane interpretacje nawiasów są pozostawiane bez zmian. { lub , można cytować przy pomocy odwrotnego ukośnika, co chroni je przed przyjmowaniem za część wyrażenia nawiasowego. Dla uniknięcia konfliktu z interpretacją parametrów, łańcuch ${ nie jest traktowany jako spełniający warunki interpretacji nawiasów.

Typowym zastosowaniem tej konstrukcji jest skrót, wtedy gdy wspólny przedrostek łańcuchów do utworzenia jest dłuższy niż w powyżej podanym przykładzie, np.:

Interpretacja nawiasów wprowadza niewielką niezgodność z historycznymi wersjami sh. sh nie traktuje nawiasów otwierających i zamykających w specjalny sposób gdy pojawiają się one jako część słowa, i zachowuje je w wyniku. W bash konsekwencją interpretacji nawiasów jest usuwanie nawiasów ze słów. Na przykład, słowo wprowadzone do sh jako plik{1,2} pojawi się w identycznej postaci na wyjściu. To samo słowo po interpretacji przez bash daje plik1 plik2. Jeżeli pożądana jest ścisła zgodność z sh, uruchom bash z opcją +B lub wyłącz interpretację nawiasów przy pomocy opcji +B polecenia set (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej).

Interpretacja tyldy¶

Jeżeli słowo rozpoczyna się niecytowanym znakiem tyldy (`~'), to wszystkie znaki poprzedzające pierwszy niecytowany ukośnik (lub wszystkie znaki, gdy nie ma ukośnika) uważane są za przedrostek tyldy (tilde-prefix). Jeżeli żaden ze znaków w przedrostku tyldy nie jest cytowany, to jego znaki następujące po znaku tyldy traktowane są jako możliwa nazwa logowania (login name). Jeśli ta nazwa logowania jest łańcuchem pustym, to tylda zastępowana jest wartością parametru powłoki HOME. Jeżeli HOME nie jest ustawione, to podstawiany jest za nie katalog domowy użytkownika uruchamiającego powłokę. W przeciwnym wypadku, przedrostek tyldy zastępowany jest katalogiem domowym skojarzonym z określoną nazwą logowania.

Jeśli przedrostkiem tyldy jest `~+', to jest on zastępowany wartością zmiennej PWDpowłoki. Jeśli przedrostkiem tyldy jest `~-', to jest on zastępowany wartością zmiennej powłoki OLDPWD, jeśli jest ona ustawiona. Jeżeli występujące w przedrostku po tyldzie znaki składają się z liczby N, opcjonalnie poprzedzonej przez `+' lub `-', to przedrostek tyldy zastępowany jest odpowiednim elementem stosu katalogów, jaki zostałby wyświetlony przez wbudowane dirs, wywołane z przedrostkiem tyldy jako argumentem. Jeżeli w przedrostku tyldy znaki występujące po tyldzie składają się z liczby bez początkowego `+' lub `-', to przyjmowane jest `+'.

Jeśli nazwa logowania jest nieprawidłowa lub interpretacja tyldy nie powiodła się, to słowo z tyldą pozostaje niezmienione.

Każde z przypisań do zmiennej sprawdzane jest na obecność niecytowanych przedrostków tyldy występujących bezpośrednio po : lub =. W tych przypadkach również jest wykonywana jest interpretacja tyldy. Na skutek tego, można posługiwać się nazwami plików z tyldami w przypisaniach do PATH, MAILPATH i CDPATH, a powłoka przypisze zinterpretowaną wartość.

Podstawianie parametrów¶

Znak `$' wprowadza podstawianie parametrów, podstawianie wyników poleceń i interpretację wyrażeń arytmetycznych. Podlegająca interpretacji nazwa parametru lub symbol mogą być ujęte w nawiasy klamrowe, które są opcjonalne, ale służą do ochrony interpretowanej zmiennej przed znakami, jakie występują bezpośrednio po niej, a które mogłyby zostać zinterpretowane jako część nazwy.

Gdy używane są nawiasy, pasującym nawiasem kończącym jest pierwszy `}', nie chroniony przez odwrotny ukośnik, nie znajdujący się wewnątrz cytowanego łańcucha ani osadzony w wyrażeniu arytmetycznym, podstawieniu wyniku polecenia czy podstawieniu parametru.

${parametr}

Podstawiana jest wartość parametru. Nawiasy wymagane są gdy parametr jest parametrem pozycyjnym o więcej niż jednej cyfrze, lub gdy po parametrze występuje znak, który nie powinien być interpretowany jako część jego nazwy.

Jeżeli pierwszym znakiem parametru jest wykrzyknik, to rozpoczyna on poziom zagnieżdżenia zmiennej pośredniej. Bash posługuje się wartością zmiennej utworzonej z reszty parametru jako nazwą zmiennej; zmienna ta jest następnie interpretowana a w dalszym podstawianiu używana jest otrzymana wartość zamiast wartości samego parametru. Znane jest to jako interpretacja pośrednia (indirect expansion). Wyjątkiem jest tu interpretacja ${!przedrostka*} opisana poniżej.

W każdym z poniższych przypadków, słowo podlega interpretacji tyldy, podstawianiu parametrów, podstawianiu wyników poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych. Gdy nie przeprowadza interpretacji podłańcuchów, bash sprawdza czy parametr nie jest pusty lub nieustawiony;

${parametr:-słowo}

Używa wartości domyślnych. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to podstawiane jest zinterpretowane słowo. W przeciwnym razie, podstawiana jest wartość parametru.

${parametr:=słowo}

Przypisuje wartości domyślne. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to jest mu przypisywane zinterpretowane słowo. Następnie podstawiana jest wartość parametru. Nie można w ten sposób przypisywać wartości parametrom pozycyjnym ani parametrom specjalnym.

${parametr:?słowo}

Wyświetla błąd jeśli pusty lub nieustawiony. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to na standardowe wyjście błędów zapisywane jest zinterpretowane słowo (lub komunikat o takim wyniku, jeśli brak słowa). Jeśli powłoka nie jest interaktywna, to kończy pracę. W przeciwnym wypadku, podstawiana jest wartość parametru.

${parametr:+słowo}

Używa wartości alternatywnej. Jeżeli parametr jest nieustawiony lub pusty, to nic nie jest podstawiane, w przeciwnym razie podstawiane jest zinterpretowane słowo.

${parametr:offset}

${parametr:offset:długość}

Interpretacja podłańcuchów. Interpretuje co najwyżej długość znaków parametru poczynając od znaków określonych przez offset. Jeśli pominięto długość, to interpretuje podłańcuch parametru poczynając od znaku określonego przez offset. długość i offset są wyrażeniami arytmetycznymi (zobacz OBLICZANIE WYRAŻEŃ ARYTMETYCZNYCH poniżej). długość musi dawać w wyniku liczbę większą bądź równą zero. Jeżeli offset daje w wyniku liczbę mniejszą od zera, to uzyskana wartość używana jest jako offset liczony od końca wartości parametru. Jeżeli parametrem jest @, to wynikiem jest długość parametrów pozycyjnych, począwszy od offset. Jeżeli parametr jest nazwą tablicy indeksowanej przez @ lub *, to wynikiem jest długość członków tablicy począwszy od ${parametr[offset]}. Indeksowanie podłańcucha rozpoczyna się od zera, chyba że używane są parametry pozycyjne, wówczas indeksowanie zaczyna się od 1.

${!przedrostek*}

rozwija się w listę nazw tych zmiennych, których nazwy rozpoczynają się od przedrostka, rozdzielonych od siebie pierwszym znakiem zmiennej specjalnej IFS.

${#parametr}

Podstawiana jest długość, w znakach, wartości parametru. Jeżeli parametrem jest * lub @, wartość podstawiana jest liczbą parametrów pozycyjnych. Jeżeli parametr jest nazwą tablicy o indeksowanej przez * lub @, wartość podstawiana jest liczbą elementów tablicy.

${parametr#słowo}

${parametr##słowo}

słowo jest interpretowane tworząc wzorzec, tak samo jak przy rozwijaniu nazw plików. Jeżeli wzorzec pasuje do początku wartości parametru, to wynikiem interpretacji jest zinterpretowana wartość parametru z usuniętym najkrótszym (przypadek ,,#'') lub najdłuższym (przypadek ,,##'') pasującym wzorcem. Jeżeli parametrem jest @ lub *, to operacja usunięcia wzorca stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową indeksowaną przez @ lub *, operacja usuwania wzorca jest przeprowadzana po kolei na każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.

${parametr%słowo}

${parametr%%słowo}

słowo jest interpretowane tworząc wzorzec, tak samo jak przy rozwijaniu nazw plików. Jeżeli wzorzec pasuje do końcowej części zinterpretowanego parametru, wynikiem interpretacji jest zinterpretowana wartość parametru z usuniętym najkrótszym (przypadek ,,%'') lub najdłuższym (przypadek ,,%%'') pasującym wzorcem. Jeżeli parametrem jest @ lub *, to operacja usunięcia wzorca stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową indeksowaną przez @ lub *, operacja usuwania wzorca jest przeprowadzana po kolei na każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.

${parametr/wzorzec/łańcuch}

${parametr//wzorzec/łańcuch}

wzorzec jest interpretowany tworząc wzorzec, tak samo jak przy rozwijaniu nazw plików. Interpretowany jest parametr, a najdłuższe dopasowanie wzorca do jego zinterpretowanej wartości zastępowane jest łańcuchem. W pierwszej postaci, zastępowane jest tylko pierwsze dopasowanie. Druga postać powoduje zastąpienie wszystkich dopasowań wzorca łańcuchem. Jeżeli wzorzec rozpoczyna się od #, to musi pasować do początku zinterpretowanej wartości parametru. Jeżeli pattern rozpoczyna się od %, to musi pasować do końca zinterpretowanej wartości parametru. Jeśli łańcuch jest pusty, to dopasowania wzorca są usuwane a / występujące po wzorcu można pominąć. Jeżeli parametrem jest @ lub *, to operacja podstawiania stosowana jest do każdego po kolei parametru pozycyjnego, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista. Jeśli parametr jest zmienną tablicową indeksowaną przez @ lub *, operacja podstawiania jest przeprowadzana po kolei na każdym elemencie tablicy, zaś wynikiem interpretacji jest powstała lista.

Podstawianie wyników poleceń¶

Podstawianie wyników poleceń (command substitution) pozwala na zastępowanie nazwy polecenia wyjściem (wynikiem) z jego działania. Posiada dwie postaci:

Bash wykonuje interpretację wykonując polecenie i zastępując podstawiane polecenie jego utworzonym standardowym wyjściem, z usuniętymi końcowymi znakami nowej linii. Zawarte wewnątrz wyniku znaki nowej linii nie są usuwane, ale nogą być usunięte podczas podziału na słowa. Podstawienie wyniku polecenia $(cat plik) można zastąpić równoważnym, ale szybszym $(< plik).

Gdy używane jest podstawianie w starym stylu, z użyciem odwrotnych apostrofów, odwrotny ukośnik zachowuje swe znaczenie dosłowne, z wyjątkiem przypadków, gdy poprzedza on $, ` lub \. Pierwszy odwrotny apostrof (`) nie poprzedzony odwrotnym ukośnikiem kończy podstawianie wyniku polecenia. Podczas posługiwania się postacią $(polecenie), polecenie tworzą wszystkie znaki pomiędzy nawiasami; żaden nie jest traktowany specjalnie.

Podstawianie wyników poleceń może być zagnieżdżane. W celu zagnieżdżenia postaci z odwrotnymi apostrofami zabezpiecz wewnętrzne przed interpretacją używając odwrotnych ukośników.

Jeżeli podstawianie pojawia się wewnątrz cudzysłowów, to na wynikach nie jest przeprowadzany podział na słowa ani rozwinięcie nazw plików.

Interpretacja wyrażeń arytmetycznych¶

Interpretacja wyrażeń arytmetycznych pozwala na obliczanie wyrażeń arytmetycznych i podstawianie wyniku. Format interpretacji arytmetycznej:

wyrażenie traktowane jest tak, jakby było ujęte w cudzysłowy, ale cudzysłów wewnątrz nawiasów nie jest traktowany specjalnie. Wszystkie tokeny w wyrażeniu podlegają interpretacji parametrów, interpretacji łańcuchów, podstawianiu wyników poleceń i usuwaniu cudzysłowów.

Interpretacja przeprowadzana jest zgodnie z zasadami podanymi poniżej w sekcji OBLICZENIA ARYTMETYCZNE. Jeżeli wyrażenie jest nieprawidłowe, bash wypisuje komunikat o niepowodzeniu i nie występuje żadne podstawienie.

Podstawianie wyników procesów (Process substitution)¶

Podstawianie wyników procesów obsługiwane jest na systemach obsługujących potoki nazwane (FIFO) lub metodę /dev/fd nazywania otwartych plików. Przybiera ono postać <(lista) lub >(lista). Proces lista uruchamiany jest z wejściem i wyjściem podłączonym do FIFO lub jakiegoś pliku w /dev/fd. W wyniku interpretacji nazwa tego pliku przesyłana jest jako argument bieżącego polecenia. Jeżeli posłużono się postacią >(lista), zapis do pliku będzie stanowić wejście dla listy. Jeżeli posłużono się postacią <(lista), plik przekazany jako argument powinien zostać odczytany w celu uzyskania wyjścia listy.

Gdy jest to możliwe, podstawianie wyników procesu wykonywane jest równocześnie z interpretacją parametrów i zmiennych, podstawianiem wyników poleceń i interpretacją wyrażeń arytmetycznych.

Podział na słowa¶

Powłoka przeszukuje wyniki interpretacji parametrów, podstawiania poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych, które nie pojawiają się wewnątrz cudzysłowów, w celu przeprowadzenia podziału na słowa.

Powłoka traktuje każdy znak IFS jak separator i w miejscu ich występowania dzieli na słowa wyniki innych interpretacji. Jeżeli IFS nie jest ustawione lub jego wartością jest dokładnie <spacja><tab><nowalinia>, wartość domyślna, to do podziału na słowa służy dowolna sekwencja znaków IFS. Jeżeli IFS posiada wartość inną niż domyślna, to sekwencje białych znaków spacji i tabulacji są ignorowane na początku i końcu słowa, dopóki biały znak występuje w wartości IFS (biały znak IFS). Inne znaki w IFS nie będące białymi znakami IFS, łącznie z dowolnymi przyległymi białymi znakami IFS, ograniczają pole. Sekwencja białych znaków IFS jest również traktowana jako ogranicznik. Jeśli IFS jest łańcuchem pustym, to nie występuje podział na słowa.

Jawnie puste argumenty ("" lub '') są pozostawiane. Niecytowane argumenty puste niejawnie, wynikające z interpretacji parametrów nie posiadających wartości, są usuwane. Jeśli parametr bez wartości interpretowany jest wewnątrz cudzysłowów, to wynikiem jest argument pusty i jest on zachowywany.

Zauważ, że jeśli nie występuje interpretacja, to nie jest również wykonywany podział.

Rozwijanie nazw plików (Pathname Expansion)¶

Po podziale na słowa, jeżeli nie ustawiona została opcja -f, przegląda każde słowo w poszukiwaniu znaków *, ? i [. Jeśli pojawia się jeden z nich, to słowo uważane jest za wzorzec i zastępowane jest posortowaną alfabetycznie listą nazw plików pasujących do wzorca. Jeżeli nie znaleziono pasujących nazw a wyłączona jest opcja nullglob powłoki, słowo pozostawiane jest bez zmian. Jeżeli nullglob jest włączone, a nie znaleziono dopasowań, to słowo jest usuwane. Jeżeli włączona jest opcja nocaseglob powłoki, to dopasowywanie wzorca wykonywane jest bez zwracania uwagi na wielkość liter. Gdy do rozwinięcia nazw plików używa się wzorca, to znak ,,.'' na początku nazwy lub bezpośrednio po ukośniku musi zostać dopasowany dosłownie, chyba że ustawiono opcję dotglob powłoki. Podczas dopasowywania nazwy pliku znak ukośnika musi zawsze zostać dopasowany dosłownie. W pozostałych przypadkach, kropka ,,.'' nie jest traktowana specjalnie. Zobacz poniżej opis shopt w sekcji WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI, gdzie znajdziesz omówienie opcji powłoki nocaseglob, nullglob i dotglob.

Do ograniczenia zestawu nazw plików pasujących do wzorca można wykorzystać zmienną powłoki GLOBIGNORE. Jeżeli GLOBIGNORE jest ustawione, każda z pasujących nazw plików pasująca również do jednego ze wzorców w GLOBIGNORE jest usuwana z listy dopasowań. Nazwy plików ,,.'' i ,,..'' są zawsze ignorowane, nawet gdy GLOBIGNORE jest ustawione. Jednakże, ustawienie GLOBIGNORE skutkuje włączeniem opcji dotglob, tak że będą dopasowywane wszystkie inne nazwy plików rozpoczynające się od kropki. W celu uzyskania starego zachowania, ignorującego nazwy zaczynające się ,,.'', jednym ze wzorców w GLOBIGNORE należy zrobić ,,.*'' . Opcja dotglob jest wyłączana, gdy kasowane jest GLOBIGNORE .

Dopasowanie wzorca

Każdy znak pojawiający się we wzorcu, różnych od specjalnych znaków wzorca opisanych poniżej, dopasowuje sam siebie. Znak NUL nie może wystąpić we wzorcu. Specjalne znaki wzorca muszą być cytowane, jeżeli mają być dopasowane dosłownie.

Specjalne znaki wzorca mają następujące znaczenie:

*

Dopasowuje dowolny łańcuch, łącznie z łańcuchem pustym.

?

Dopasowuje dowolny pojedynczy znak.

[...]

Dopasowuje jeden z ujętych w nawiasy kwadratowe znaków. Para znaków rozdzielona myślnikiem opisuje wyrażenie zakresu; dopasowywany jest nim dowolny znak, który przy sortowaniu leksykalnym, z zastosowaniem bieżącego ustawienia locale i zestawu znaków, wypada między tymi dwoma znakami, włącznie z nimi. Jeżeli pierwszym znakiem występującym po [ jest ! lub ^, to dopasowywany jest dowolny znak nie zawarty w nawiasach. Kolejność sortowania znaków w wyrażeniach zakresu określona jest przez bieżące ustawienie locale i wartość zmiennej środowiskowej LC_COLLATE, jeśli istnieje. Znak - można dopasować włączając go jako pierwszy lub ostatni ze znaków zestawu. Znak ] można dopasować włączając go jako pierwszy znak zestawu.

Wewnątrz [ i ], można podawać klasy znaków (character classes), używając składni [:klasa:], gdzie klasa jest jedną z poniższych klas zdefiniowanych w standardzie POSIX.2:

Jeżeli przy pomocy wbudowanego shopt włączono opcję extglob, to rozpoznawane jest kilka rozszerzonych operatorów dopasowania wzorców. W poniższym opisie, lista-wzorców jest listą złożoną z jednego lub więcej wzorców rozdzielonych znakiem |. Wzorce złożone można konstruować przy pomocy jednego lub więcej poniższych pod-wzorców:

Usunięcie cytowań¶

Po poprzednich interpretacjach, wszystkie niecytowane wystąpienia znaków \, ' i ", które nie wynikły z jednej z powyższych interpretacji, są usuwane.

Przekierowanie wejścia¶

Przekierowanie wejścia powoduje otwarcie do odczytu pliku, którego nazwa wynika z interpretacji słowa. Odczyt będzie wykonywany z deskryptora pliku n lub standardowego wejścia (zerowy deskryptor pliku) jeśli nie podano n.

Ogólny format przekierowania wejścia:

Przekierowanie wyjścia¶

Przekierowanie wyjścia powoduje otwarcie do zapisu pliku, którego nazwa wynika z interpretacji słowa. Zapis będzie wykonywany z deskryptora pliku n lub standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje jest tworzony; jeżeli istnieje obcinany jest do rozmiaru zerowego.

Ogólny format przekierowania wyjścia:

Jeżeli operatorem przekierowania jest >, a została włączona opcja noclobber wbudowanego polecenie set, to przekierowanie nie powiedzie się jeżeli plik o nazwie wynikającej z interpretacji słowa istnieje i jest zwykłym plikiem. Jeżeli operatorem przekierowania jest >|, albo operatorem jest > przy niewłączonej opcji noclobber, to wykonywana jest próba przekierowania, nawet jeśli plik słowo istnieje.

Dołączanie przekierowanego wyjścia¶

Przekierowanie wyjścia w ten sposób powoduje, że plik o nazwie wynikającej z interpretacji słowa zostanie otwarty do dołączania (append). Dołączanie będzie wykonywane z deskryptora pliku n lub standardowego wyjścia (deskryptor pliku 1) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje jest tworzony.

Ogólny format dołączania wyjścia:

Przekierowanie standardowego wyjścia i wyjścia błędów¶

Bash pozwala, przy pomocy tej konstrukcji, przekierować standardowe wyjście (deskryptor pliku 1) i standardowe wyjście błędów (deskryptor plików 2) do pliku, którego nazwą jest zinterpretowane słowo.

Istnieją dwie postaci takiego przekierowania:

Spośród nich, zalecaną jest pierwsza forma. Jest ona semantycznie równoważna

Dokumenty włączone (Here Documents)¶

Ten typ przekierowania instruuje powłokę, by czytała wejście z bieżącego źródła aż do napotkania wiersza zawierającego tylko słowo (bez żadnych kończących odstępów). Wszystkie wiersze przeczytane do tego momentu są następnie używane jako standardowe wejście polecenia.

Format dokumentów włączonych jest następujący:

<<[-]słowo


        dokument włączony
ogranicznik

Na słowie nie jest wykonywana interpretacja parametrów, podstawiania wyników poleceń, rozwijanie nazw plików ani interpretacja wyrażeń arytmetycznych. Jeżeli jakieś znaki w słowie są cytowane, to ogranicznik jest wynikiem usunięcia cytowań ze słowa, a wiersze w dokumencie włączonym nie są interpretowane. Jeżeli słowo nie jest cytowane, wszystkie wiersze dokumentu włączonego podlegają interpretacji parametrów, podstawianiu poleceń i interpretacji wyrażeń arytmetycznych. W tym ostatnim przypadku, sekwencja \<nowalinia> jest ignorowana, a do cytowania znaków \, $ i ` musi być użyte \.

Jeżeli operatorem przekierowania jest <<-, to wszystkie początkowe znaki tabulacji są obcinane z wierszy wejściowych i wiersza zawierającego ogranicznik. Pozwala to na ustawienie naturalnych wcięć dla dokumentów włączonych w skryptach powłoki.

Powielanie deskryptorów plików¶

Operator przekierowania

służy do powielania deskryptorów plików wejściowych. Jeżeli słowo zinterpretowane zostanie jako jedna lub więcej cyfr, to deskryptor pliku oznaczony przez n czyniony jest kopią tego deskryptora. Jeżeli cyfry w słowie nie określają otwartego dla wejścia deskryptora, pojawia się błąd przekierowania. Jeżeli słowo zinterpretowane jest jako -, deskryptor pliku n jest zamykany. Jeżeli n nie zostało określone, to stosowane jest standardowe wejście (deskryptor pliku 0).

Operator

podobnie, służy do powielania deskryptorów standardowego wyjścia. Jeżeli nie określono n, stosowane jest standardowe wyjście (deskryptor pliku 1). Jeżeli cyfry w słowie nie określają deskryptora pliku otwartego do wyjścia, pojawia się błąd przekierowania. W przypadku specjalnym, jeżeli pominięto n, a słowo nie jest interpretowane jako jedna lub więcej cyfr, to przekierowywane są standardowe wyjście i standardowe wyjście błędów, jak opisano poprzednio.

Otwieranie deskryptorów plików do odczytu i zapisu¶

Operator przekierowania

powoduje, że plik o nazwie wynikłej z interpretacji słowa zostanie otwarty do odczytu i zapisu. Odczyt i zapis będą wykonywane z deskryptora pliku n lub standardowego wejścia (deskryptor pliku 0) jeśli nie podano n. Jeżeli plik nie istnieje jest tworzony.

Notacja Readline¶

W tej sekcji, do zapisu naciśnięć klawiszy używana jest notacja w stylu emacsa. Klawisze kontrolne zapisywane są jako C-klawisz, np., C-n oznacza Control-N. Podobnie, meta klawisze zapisywane są jako M-klawisz, zatem M-x oznacza Meta-X. (Na klawiaturach bez klawisza meta M-x oznacza ESC x, tj. naciśnij klawisz Escape a następnie klawisz x. Czyni to ESC the przedrostkiem meta (meta prefix). Kombinacja M-C-x oznacza ESC-Control-x, lub naciśnij klawisz Escape, następnie przytrzymaj klawisz Control podczas naciskania klawisza x.)

Poleceniom readline można podawać numeryczne argumenty, które normalnie działają jako licznik powtórzeń. Czasami jednak, znaczący jest znak argumentu. Przekazanie ujemnego argumentu poleceniu, które działa w przód (np. kill-line) powoduje, że będzie ono działać odwrotnym kierunku (wstecz). Polecenia, których zachowanie z argumentami odbiega od podanego odnotowano poniżej.

Gdy polecenie opisano jako usuwające (killing) tekst, tekst ten jest zachowywany to ewentualnego późniejszego odzyskania (przywołania yanking). Kolejne usunięcia powodują, że tekst jest zbierany w jedną całość, którą można odzyskać naraz. Polecenia nie usuwające tekstu oddzielają kawałki tekstu w stosie usuwania (killing ring).

Inicjalizacja Readline¶

Readline dostosowywane jest przy pomocy poleceń umieszczanych w pliku inicjującym (plik inputrc). Nazwa tego pliku brana jest z wartości zmiennej INPUTRC. Jeżeli zmienna ta nie jest ustawiona, domyślną nazwą jest ~/.inputrc. Gdy startuje program używający biblioteki readline, odczytywany jest plik inicjujący, po czym ustawiane są przypisania klawiszy i zmienne. Istnieje tylko kilka podstawowych konstrukcjii dozwolonych w pliki inicjacji readline. Puste wiersze są ignorowane. Wiersze rozpoczynające się od # są komentarzami. Wiersze rozpoczynające się od $ wskazują konstrukcje warunkowe. Inne wiersze wyznaczają przypisania klawiszy i ustawienia zmiennych.

Domyślne przypisania klawiszy można zmienić przy pomocy pliku inputrc. Inne programy posługujące się tą biblioteką mogą dodawać własne polecenia i przypisania.

Na przykład, umieszczenie

Rozpoznawane są następujące symboliczne nazwy znaków: RUBOUT, DEL, ESC, LFD, NEWLINE, RET, RETURN, SPC, SPACE i TAB.

Oprócz nazw poleceń readline pozwala przypisywać klawisze do łańcucha. Łańcuch ten zostanie wstawiony po naciśnięciu klawisza (makro).

Przypisania klawiszy Readline¶

Składnia przypisań klawiszy sterujących w pliku inputrc jest prosta. Wymagana jest wyłącznie nazwa polecenia lub tekst makra i sekwencja klawiszy, do której powinno być przypisane. Klawisze mogą być podane na dwa sposoby: jako symboliczna nazwa klawisza, może być z przedrostkami Meta- lub Control-, lub jako sekwencja klawiszy.

Przy użyciu postaci nazwa-klaw:nazwa-funkcji lub makro, nazwa-klaw jest nazwą klawisza zapisaną w jęz.angielskim. Na przykład:

W powyższym przykładzie, C-u przypisane jest do funkcji universal-argument, M-DEL przypisane jest do funkcji backward-kill-word a C-o przypisane do uruchamiania makra wyrażonego po prawej (to jest, wstawiania tekstu ,,> output'' w wiersz).

W drugiej postaci, "sekw-klaw":nazwa-funkcji lub makro, sekw-klaw różni się od nazwa-klaw powyżej tym, że przez umieszczenie sekwencji w cudzysłowach można podać łańcuchy oznaczające całą sekwencję klawiszy. Można posłużyć się niektórymi kombinacjami klawiszy w stylu GNU Emacs-a, jak w poniższym przykładzie, nie są jednak rozpoznawane symboliczne nazwy znaków:

W tym przykładzie, C-u jest ponownie przypisane do funkcji universal-argument. C-x C-r przypisane jest do funkcji re-read-init-file, zaś ESC [ 1 1 ~ przypisane jest do wstawienia tekstu ,,Klawisz funkcyjny 1''. Oto pełny zestaw sekwencji specjalnych w stylu GNU Emacs

Oprócz sekwencji specjalnych w stylu GNU Emacsa, dostępny jest drugi zestaw sekwencji z użyciem odwrotnego ukośnika:

Podczas wprowadzania tekstu makra, do wskazania jego definicji muszą być użyte pojedyncze lub podwójne cudzysłowy. Zakłada się, że tekst niecytowany jest nazwą funkcji. W ciele makra interpretowane są sekwencje specjalne z użyciem odwrotnego ukośnika opisane powyżej. odwrotny ukośnik cytuje dowolny inny znak w tekście makra, łącznie z " i '.

Bash umożliwia wyświetlanie i zmianę bieżących przypisań klawiszy readline za pomocą wbudowanego polecenia bind. Tryb edycji można przełączać podczas używania interaktywnego przez posłużenie się opcją -o wbudowanego polecenia set (zobacz poniżej WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI).

Zmienne Readline¶

Readline posiada zmienne, których można używać do dodatkowego dostosowania jej zachowania. Zmienna może być ustawiana w pliku inputrc przy pomocy instrukcji postaci

Z wymienionymi niżej wyjątkami, zmienne readline mogą przyjmować wartości On lub Off. A oto zmienne i ich wartości domyślne:

bell-style (audible)

Kontroluje, co dzieje się gdy readline chce użyć sygnału dźwiękowego terminala. Jeśli ustawiona na none, readline nigdy nie emituje sygnału. Jeśli ustawiona na visible, readline posługuje się "widzialnym dzwonkiem" (visible bell), jeśli jest dostępny. Jeżeli ustawiona na audible, readline usiłuje uzyskać sygnał dźwiękowy z terminala.

comment-begin (,,#'')

Łańcuch wstawiany, gdy wykonywane jest polecenie insert-comment readline. Polecenie to jest przypisane do M-# w trybie emacs, zaś do # w trybie vi.

completion-ignore-case (Off)

Jeżeli ustawiona na On, readline wykonuje dopasowywanie i uzupełnianie nazw plików bez rozróżniania wielkości liter.

completion-query-items (100)

Określa, kiedy użytkownik jest pytany o oglądanie takiej liczby możliwych uzupełnień tworzonych przez polecenie possible-completions. Może być ustawiona na dowolną liczbę całkowitą większą lub równą zero. Jeżeli liczba możliwych uzupełnień jest większa bądź równa wartości tej zmiennej, to użytkownik jest pytany czy chce je oglądnąć; w przeciwnym razie są one po prostu pokazywane na terminalu.

convert-meta (On)

Jeśli ustawione na On, readline będzie zamieniał znaki z ustawionym ósmym bitem na sekwencje klawiszy ASCII przez obcięcie ósmego bitu i poprzedzenie znakiem escape (w efekcie, używając escape jako przedrostka meta).

disable-completion (Off)

Jeśli ustawione na On, readline zabroni uzupełniania słów. Znaki uzupełniania zostaną wstawione w wiersz tak, jakby zostały przypisane do self-insert.

editing-mode (emacs)

Kontroluje czy readline rozpoczyna pracę z zestawem przypisań klawiszy podobnym do emacs czy do vi. editing-mode może być ustawiane albo na emacs albo na vi.

enable-keypad (Off)

Gdy jest ustawione na On, readline będzie usiłować włączyć numeryczny blok klawiatury (application keypad) przy wywołaniu. Niektóre systemy potrzebują tego do włączenia klawiszy strzałek.

expand-tilde (Off)

Jeżeli ustawione na on, podczas próby uzupełniania słów readline wykonuje interpretację tyldy.

history-preserve-point

Ustawione na on powoduje, że kod obsługi historii poleceń usiłuje w każdym wierszu poleceń odzyskanym za pomocą previous-history lub next-history umieścić punkt (bieżącą pozycję kursora) w tym samym miejscu.

horizontal-scroll-mode (Off)

Ustawione na On powoduje, że readline do wyświetlania posługuje się pojedynczym wierszem. Jeśli wejście jest dłuższe niż szerokość ekranu, to jego zawartość jest wówczas przewijana w poziomie w pojedynczym wierszu ekranu, zamiast zawijania do następnego wiersza.

input-meta (Off)

Jeśli ustawiona na On, readline dopuści ośmiobitowe wejście (to znaczy, nie będzie obcinać ósmego bitu z odczytywanych znaków), bez względu na to, co twierdzi terminal o możliwości obsługi. Nazwa meta-flag jest synonimem tej zmiennej.

isearch-terminators (,,C-[C-J'')

Łańcuch znaków, który powinien przerywać wyszukiwanie krokowe (incremental search) bez późniejszego wykonywania znaku jako polecenia. Jeżeli zmiennej tej nie nadano wartości, to wyszukiwanie krokowe będą przerywać ESC i C-J.

keymap (emacs)

Ustawia bieżące mapowanie klawiatury readline. Zestawami poprawnych mapowań są emacs, emacs-standard, emacs-meta, emacs-ctlx, vi, vi-command i vi-insert. vi jest równoważnikiem dla vi-command; emacs jest równoważne emacs-standard. Domyślną wartością jest emacs; wartość editing-mode również wpływa na domyślne mapowanie.

mark-directories (On)

Jeżeli ustawione na On, to uzupełniane nazwy katalogów mają dołączany końcowy ukośnik.

mark-modified-lines (Off)

Jeżeli ustawione na On, wiersze historii, które zostały zmienione wyświetlane są z poprzedzającą je gwiazdką (*).

match-hidden-files (On)

Ta zmienna, gdy jest ustawiona na On, powoduje, że readline wykonując uzupełnianie nazw plików dopasowuje pliki, których nazwy zaczynają się od kropki `.' (pliki ukryte), chyba że użytkownik podał taką początkową kropkę w nazwie, jaka ma być uzupełniona.

output-meta (Off)

Jeżeli ustawione na On, readline wyświetla znaki z ustawionym ósmym bitem wprost zamiast jako sekwencje specjalne z meta-przedrostkiem.

print-completions-horizontally (Off)

Jeżeli ustawione na On, readline wyświetla dopasowane uzupełnienia w kolejności alfabetycznej poziomo, zamiast w dół ekranu.

show-all-if-ambiguous (Off)

Zmienia to domyślne zachowanie funkcji uzupełniania. Jeżeli jest ustawione na on, to słowa mające więcej niż jedno możliwe uzupełnienie powodują, że natychmiast zostaną podane dopasowania zamiast wyemitowania sygnału dźwiękowego.

visible-stats (Off)

Jeżeli ustawione na On, to przy wyświetlaniu możliwych uzupełnień do nazwy pliku zostanie dołączony znak określający typ pliku wskazywany przez stat(2).

Konstrukcje warunkowe Readline¶

Readline implementuje udogodnienie podobne duchem do funkcji kompilacji warunkowej preprocesora C, pozwalające na wykonywanie przypisań klawiszy i ustawień zmiennych w zależności od wyniku testów. Używane są cztery dyrektywy analizatora składni.

$if

Konstrukcja $if pozwala na wykonanie przypisań klawiszy w oparciu o tryb edycji, używany terminal lub aplikację korzystającą z readline. Tekst testu rozciąga się do końca wiersza; do jego wydzielenia nie są wymagane żadne znaki.

$if Bash
# Cytuj bieżące lub poprzednie słowo
"\C-xq": "\eb\"\ef\""
$endif

$endif

Polecenie to, jak widać w poprzednim przykładzie, kończy wykonywanie polecenia $if.

$else

Polecenia w tej gałęzi dyrektywy $if wykonywane są gdy nie powiedzie się sprawdzenie warunku.

$include

Dyrektywa ta pobiera jako argument pojedynczą nazwę pliku i odczytuje polecenia i przypisania z tego pliku. Na przykład, poniższa dyrektywa odczytałaby /etc/inputrc:

$include  /etc/inputrc

Wyszukiwanie¶

Readline zapewnia polecenia do wyszukiwania w historii poleceń (zobacz poniżej HISTORIA) wierszy zawierających zadany łańcuch. Istnieją dwa tryby wyszukiwania: krokowy (incremental) i nie-niekrokowy(non-incremental).

Wyszukiwania krokowe rozpoczynają się przed zakończeniem wpisywania przez użytkownika szukanego tekstu. Po wpisaniu każdego znaków szukanego łańcucha readline wyświetla następną pozycję historii pasującą do wpisanego do tej pory łańcucha. Wyszukiwanie krokowe wymaga tylko tylu znaków ile potrzebne jest do znalezienia pożądanej pozycji historii. Znaki występujące w wartości zmiennej isearch-terminators służą do przerwania wyszukiwania krokowego. Jeżeli zmienna ta nie ma przypisanej wartości, to wyszukiwanie przerywają znaki Escape i Control-J. Control-G porzuca wyszukiwanie krokowe i przywraca pierwotny wiersz. Gdy przerwie się wyszukiwanie, pozycja historii zawierająca poszukiwany łańcuch staje się bieżącym wierszem.

W celu odnalezienia innych pasujących pozycji, należy nacisnąć odpowiednio Control-S lub Control-R. Wyszukuje to wstecz lub w przód kolejną pasującą do dotychczas wpisanego łańcucha pozycję historii. Wszystkie inne sekwencje klawiszy przypisane do polecenia readline przerywają wyszukiwanie i wykonują zadane polecenie. Na przykład, znak nowej linii przerywa wyszukiwanie i akceptuje wiersz, wykonując skutkiem tego polecenie z listy historii.

Readline pamięta łańcuch użyty w ostatnim wyszukiwaniu krokowym. Jeżeli Control-R zostanie naciśnięte dwa razy, bez wprowadzenia pomiędzy naciśnięciami innych znaków definiujących nowy łańcuch szukania, to wykorzystywany jest uprzednio zapamiętany łańcuch.

Wyszukiwania nie-krokowe czytają cały szukany łańcuch przed rozpoczęciem wyszukiwania pasujących wierszy historii. Łańcuch może być wpisany przez użytkownika lub być częścią zawartości bieżącego wiersza.

Nazwy poleceń Readline¶

Poniżej podano listę nazw poleceń i domyślnych sekwencji klawiszy, do których są one przypisane. Nazwy poleceń bez towarzyszącej sekwencji klawiszy są domyślnie nieprzypisane. W poniższych opisach, punkt oznacza bieżącą pozycję kursora, zaś zaznaczenie do pozycji kursora zapamiętanej przez polecenie set-mark. Tekst pomiędzy punktem a zaznaczeniem nazywany jest obszarem.

Polecenia ruchu¶

beginning-of-line (C-a)

Przesuwa na początek bieżącego wiersza.

end-of-line (C-e)

Przesuwa na koniec wiersza.

forward-char (C-f)

Przesuwa o znak w przód.

backward-char (C-b)

Przesuwa o znak wstecz.

forward-word (M-f)

Przesuwa na koniec następnego słowa. Słowa złożone są ze znaków alfanumerycznych (liter i cyfr).

backward-word (M-b)

Przesuwa na początek bieżącego, lub poprzedniego, słowa. Słowa złożone są ze znaków alfanumerycznych (liter i cyfr).

clear-screen (C-l)

Czyści ekran pozostawiając bieżący wiersz na górze ekranu. Z argumentem, odświeża bieżący wiersz bez czyszczenia ekranu.

redraw-current-line

Odświeża bieżący wiersz.

Polecenia operujące na historii¶

accept-line (Newline, Return)

Akceptuje wiersz bez względu na to, gdzie znajduje się kursor. Jeżeli wiersz ten nie jest pusty, to dodaje go do listy historii stosownie do stanu zmiennej HISTCONTROL. Jeżeli wiersz jest zmienionym wierszem historii, to odtwarza wiersz historii do stanu pierwotnego.

previous-history (C-p)

Śprowadza poprzednie polecenie z listy historii, przesuwając się wstecz listy.

next-history (C-n)

Ściąga następne polecenie z listy historii, przesuwając się do przodu na liście.

beginning-of-history (M-<)

Przesuwa na pierwszy wiersz w historii.

end-of-history (M->)

Przesuwa na koniec historii wprowadzania, tj. obecnie wprowadzanego wiersza.

reverse-search-history (C-r)

Wyszukuje wstecz poczynając od bieżącego wiersza i przesuwając się, w razie potrzeby, 'w górę' historii. Jest to wyszukiwanie krokowe.

forward-search-history (C-s)

Wyszukuje w przód poczynając od bieżącego wiersza i przesuwając się, w razie potrzeby, 'w dół' historii. Jest to wyszukiwanie krokowe.

non-incremental-reverse-search-history (M-p)

Wyszukuje wstecz poczynając od bieżącego wiersza posługując się wyszukiwaniem nie-krokowym podanego przez użytkownika łańcucha.

non-incremental-forward-search-history (M-n)

Wyszukuje w przód poczynając od bieżącego wiersza posługując się wyszukiwaniem nie-krokowym podanego przez użytkownika łańcucha.

history-search-forward

Wyszukuje w przód w historii łańcucha znaków pomiędzy początkiem bieżącego wiersza a punktem. Jest to wyszukiwanie nie-krokowe.

history-search-backward

Wyszukuje wstecz w historii łańcucha znaków pomiędzy początkiem bieżącego wiersza a bieżącą pozycją kursora (punkt). Jest to wyszukiwanie nie-krokowe.

yank-nth-arg (M-C-y)

Wstawia pierwszy argument poprzedniego polecenia (zwykle drugie słowo z poprzedniego wiersza) w punkt (bieżącą pozycję kursora). Z argumentem n, wstawia n-te słowo poprzedniego polecenia (słowa w poprzednim poleceniu zaczynają się od słowa 0). Argument ujemny wstawia n-te słowo od końca poprzedniego polecenia.

yank-last-arg (M-., M-_)

Wstawia ostatni argument poprzedniego polecenia (ostatnie słowo poprzedniej pozycji historii). Z argumentem, zachowuje się dokładnie tak, jak yank-nth-arg. Kolejne wywołania yank-last-arg przesuwają wstecz listy historii, wstawiając po kolei ostatni argument każdego wiersza.

shell-expand-line (M-C-e)

Interpretuj wiersz, jak czyni to powłoka. Wykonuje to aliasy i interpretację historii, jak również interpretację słów powłoki. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

history-expand-line (M-^)

Wykonuje interpretację powłoki w odniesieniu do bieżącego wiersza. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

magic-space

Wykonuje interpretację powłoki w odniesieniu do bieżącego wiersza i wstawia spację. Zobacz INTERPRETACJA HISTORII poniżej.

alias-expand-line

Wykonuje interpretację aliasów w odniesieniu do bieżącego wiersza. Zobacz ALIASY powyżej.

history-and-alias-expand-line

Wykonuje interpretację historii i aliasów w odniesieniu do bieżącego wiersza.

insert-last-argument (M-., M-_)

Synonim yank-last-arg.

operate-and-get-next (C-o)

Akceptuje do wykonania bieżący wiersz i ściąga do edycji następny względem bieżącego wiersz z historii. Argumenty są ignorowane.

Polecenia zmiany tekstu¶

delete-char (C-d)

Usuwa znak w punkcie (pod kursorem). Jeżeli punkt jest początkiem wiersza, nie ma żadnych znaków w wierszu, a ostatni wpisany znak został przypisany do delete-char, to zwraca EOF.

backward-delete-char (Rubout)

Usuwa znak przed kursorem. Jeżeli podano argument numeryczny, zachowuje usunięty tekst na stosie usunięć.

forward-backward-delete-char

Usuwa znak pod kursorem, chyba że kursor znajduje się na końcu wiersza, wówczas usuwany jest znak przed kursorem.

quoted-insert (C-q, C-v)

Dodaje następny znak do wiersza dosłownie. W ten sposób wstawiane są znaki takie, jak na przykład C-q.

tab-insert (C-v TAB)

Wstawia znak tabulacji.

self-insert (a, b, A, 1, !, ...)

Wstawia wpisany znak.

transpose-chars (C-t)

Zamienia miejscami znak sprzed punktu ze znakiem w punkcie, równocześnie przesuwając punkt w przód. Jeżeli punkt jest na końcu wiersza to zamienia to miejscami dwa znaki przed punktem. Argumenty ujemne nie skutkują.

transpose-words (M-t)

Zamienia miejscami słowo sprzed punktu ze słowem za punktem, przesuwając równocześnie punkt za przesunięte sprzed niego słowo. Jeżeli punkt jest na końcu wiersza to zamienia to miejscami dwa ostanie słowa wiersza.

upcase-word (M-u)

Zamienia na wielkie litery bieżące (lub następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na wielkie litery poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

downcase-word (M-l)

Zamienia na małe litery bieżące (lub następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na małe litery poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

capitalize-word (M-c)

Zamienia na kapitaliki (pierwsza litera wielka, pozostałe małe) bieżące (następne) słowo. Z argumentem ujemnym zamienia na kapitaliki poprzednie słowo, ale nie przesuwa punktu.

Usuwanie i wklejanie¶

kill-line (C-k)

Usuwa tekst od punktu do końca wiersza.

backward-kill-line (C-x Rubout)

Usuwa wstecz do początku wiersza.

unix-line-discard (C-u)

Usuwa wstecz od punktu do początku wiersza. Usuwany tekst jest zachowywany na stosie usunięć.

kill-whole-line

Usuwa wszystkie znaki bieżącego wiersza, bez względu na położenie punktu.

kill-word (M-d)

Usuwa od punktu do końca bieżącego słowa, lub jeśli użyte pomiędzy słowami, do końca następnego słowa. Granice słów są takie same, jak używane przez forward-word.

backward-kill-word (M-Rubout)

Usuwa słowo sprzed punktu. Granice słów są takie same, jak używane przez backward-word.

unix-word-rubout (C-w)

Usuwa słowo sprzed punktu, jako separatora słów używając białych znaków. Usunięty tekst zachowywany jest na stosie usunięć.

delete-horizontal-space (M-\)

Usuwa wszystkie spacje i tabulatory wokół punktu.

kill-region

Usuwa tekst w bieżącym obszarze.

copy-region-as-kill

Kopiuje tekst obszaru do bufora usuwania.

copy-backward-word

Kopiuje słowo sprzed punktu do bufora usuwania. Granice słów są takie same, jak dla backward-word.

copy-forward-word

Kopiuje słowo występujące po punkcie do bufora usuwania. Granice słów są takie same, jak dla forward-word.

yank (C-y)

Wkleja wierzchołek stosu usunięć do bufora w punkcie (w miejscu kursora).

yank-pop (M-y)

Obraca stos usunięć i wkleja nowy wierzchołek. Działa tylko następując po yank lub yank-pop.

Argumenty numeryczne¶

digit-argument (M-0, M-1, ..., M--)

Dodaje tę cyfrę do już składanego argumentu lub rozpoczyna nowy argument. M-- rozpoczyna argument ujemny.

universal-argument

Jest to inna metoda podawania argumentu. Jeżeli po tym poleceniu występuje jedna lub więcej cyfr, z opcjonalnym początkowym znakiem minus, to cyfry te definiują argument. Jeżeli po poleceniu występują cyfry, to powtórne wykonanie universal-argument kończy argument numeryczny, ale w przeciwnym wypadku jest ignorowane. W przypadku specjalnym, jeżeli bezpośrednio po tym poleceniu występuje znak nie będący ani cyfrą ani znakiem minus, to argument licznik dla następnego polecenia mnożony jest przez cztery. Argument licznik [zwykle powtórzeń] wynosi początkowo cztery, toteż wykonanie tej funkcji po raz pierwszy nadaje mu wartość cztery, po raz drugi szesnaście, i tak dalej.

Uzupełnianie¶

complete (TAB)

Usiłuje przeprowadzić uzupełnianie tekstu przed punktem. Bash próbuje uzupełniania traktując tekst kolejno: jako zmienną (jeżeli tekst zaczyna się od $), nazwę użytkownika (jeśli tekst zaczyna się od ~), nazwę hosta (i jeśli tekst zaczyna się od @) lub polecenie (łącznie z aliasami i funkcjami). Jeżeli żadne z powyższych nie daje dopasowania, to próbowane jest uzupełnianie nazw plików.

possible-completions (M-?)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu przed punktem.

insert-completions (M-*)

Wstawia przed punktem wszystkie uzupełnienia tekstu, które zostałyby wygenerowane przez possible-completions.

menu-complete

Podobne do complete, ale zastępuje słowo, jakie ma zostać uzupełnione pojedynczym uzupełnieniem z listy możliwych. Powtarzane wykonanie menu-complete powoduje krokowe przechodzenie przez listę możliwych uzupełnień i wstawianie każdego z nich po kolei (zamiast uzupełnianego słowa). Na końcu listy uzupełnień emitowany jest sygnał dźwiękowy (zależny od ustawienia bell-style) i przywracany jest pierwotny tekst. Argument n przesuwa n pozycji w przód na liście dopasowań; do przesuwania się wstecz można użyć argumentu ujemnego. Polecenie w zamierzeniu ma być przypisane do klawisza TAB, ale domyślnie nie jest przypisane.

delete-char-or-list

Usuwa znak pod kursorem, jeśli nie jest to początek bądź koniec wiersza (jak delete-char). Na końcu wiersza, zachowuje się identycznie jak possible-completions. To polecenie jest domyślnie nieprzypisane.

complete-filename (M-/)

Usiłuje wykonać uzupełnianie nazw plików na tekście sprzed kursora.

possible-filename-completions (C-x /)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę pliku.

complete-username (M-~)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę użytkownika.

possible-username-completions (C-x ~)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę użytkownika.

complete-variable (M-$)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak zmienną powłoki.

possible-variable-completions (C-x $)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak zmienną powłoki.

complete-hostname (M-@)

Usiłuje wykonać uzupełnianie tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę hosta.

possible-hostname-completions (C-x @)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę hosta.

complete-command (M-!)

Usiłuje uzupełnić tekst sprzed punktu, traktując go jak nazwę polecenia. Uzupełnianie polecenia próbuje dopasować tekst kolejno do aliasów, słów zastrzeżonych, funkcji powłoki, poleceń wbudowanych powłoki i wreszcie nazw plików wykonywalnych.

possible-command-completions (C-x !)

Pokazuje możliwe uzupełnienia tekstu sprzed kursora, traktując go jak nazwę polecenia.

dynamic-complete-history (M-TAB)

Usiłuje uzupełnić tekst sprzed kursora, w celu odnalezienia możliwych uzupełnień porównując go z wierszami listy historii.

complete-into-braces (M-{)

Wykonuje uzupełnianie nazwy pliku i wstawia listę możliwych uzupełnień ujętą w nawiasy klamrowe, tak że jest ona dostępna dla powłoki (zobacz powyżej Interpretacja nawiasów).

Makra klawiaturowe¶

start-kbd-macro (C-x ()

Rozpoczyna zachowywanie wpisywanych znaków w bieżącym makrze klawiaturowym.

end-kbd-macro (C-x ))

Zatrzymuje zachowywanie wpisywanych znaków w bieżącym makrze klawiaturowym i przechowuje definicję.

call-last-kbd-macro (C-x e)

Ponownie wykonuje zdefiniowane makro klawiaturowe, powodując pojawianie się znaków makra tak, jakby zostały wpisane z klawiatury.

Różne¶

re-read-init-file (C-x C-r)

Odczytuje zawartość pliku inputrc i dołącza wszystkie znalezione tam przypisania klawiszy i zmiennych.

abort (C-g)

Zaniechuje bieżącego polecenia edycji i emituje sygnał dźwiękowy terminala (zgodnie z ustawieniami bell-style).

do-uppercase-version (M-a, M-b, M-x, ...)

Jeżeli poprzedzony przedrostkiem meta znak x jest małą literą, uruchamia plecenie, które jest przypisane do odpowiedniej wielkiej litery.

prefix-meta (ESC)

Poprzedź przedrostkiem meta następny wpisany znak. ESC f jest równoważne Meta-f.

undo (C-_, C-x C-u)

Krokowe cofnięcie operacji, pamiętane odrębnie dla każdego wiersza.

revert-line (M-r)

Cofa wszystkie zmiany wykonane na tym wierszu. Podobne do wykonania polecenia undo wystarczająco wiele razy, by przywrócić wiersz do stanu początkowego.

tilde-expand (M-&)

Wykonuje interpretację tyldy w odniesieniu do bieżącego słowa.

set-mark (C-@, M-<space>)

ustawia znacznik (mark) w bieżącym punkcie. Jeżeli podano argument numeryczny, znacznik jest ustawiany na takiej pozycji.

exchange-point-and-mark (C-x C-x)

Zamień punkt ze znacznikiem. Aktualna pozycja kursora ustawiana jest na zapamietaną, a dotychczasowa pozycja zachowywana jako znacznik.

character-search (C-])

Odczytywany jest znak a punkt przesuwa się na następne wystąpienie tego znaku. Licznik ujemny wyszukuje poprzednie wystąpienia.

character-search-backward (M-C-])

Odczytywany jest znak a punkt przesuwa się na poprzednie wystąpienie tego znaku. Licznik ujemny wyszukuje kolejne wystąpienia.

insert-comment (M-#)

Na początek bieżąceg wiersza wstawiana jest wartość zmiennej comment-begin readline, a wiersz jest akceptowany tak, jakby wprowadzono znak nowej linii. Domyślna wartość comment-begin powoduje, że polecenie to czyni bieżący wiersz komentarzem powłoki.

glob-expand-word (C-x *)

Słowo sprzed kursora traktowane jest jak wzorzec rozwijania nazw plików i wstawiana jest lista pasujących nazw, zastępując słowo-wzorzec.

glob-list-expansions (C-x g)

Wyświetlana jest lista rozwinięć, jakie zostałyby utworzone przez glob-expand-word, a wiersz jest ponownie wyświetlany.

dump-functions

Wypisuje do strumienia wyjściowego readline wszystkie funkcje i ich przypisania klawiszy. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

dump-variables

Wypisuje do strumienia wyjściowego readline wszystkie ustawialne zmienne readline i ich wartości. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

dump-macros

Wypisuje wszystkie sekwencje klawiszy readline przypisane do makr i łańcuchy jakie dają w wyniku. Jeżeli podano argument numeryczny, wyjście jest formatowane w taki sposób, by można zrobić je częścią pliku inputrc.

display-shell-version (C-x C-v)

Wyświetla informację o wersji aktualnego egzemplarza bash.

Programowalne uzupełnianie¶

Gdy następuje próba uzupełnienia słowa dla argumentu polecenia, dla którego zdefiniowano specyfikację uzupełniania (completion specification, compspec) przy pomocy wbudowanego polecenia complete (zobacz WBUDOWANE POLECENIA POWŁOKI poniżej), wywoływane są usługi programowalnego uzupełniania.

Po pierwsze, identyfikowana jest nazwa polecenia. Jeżeli dla tego polecenia zdefiniowano compspec, to compspec jest używane do utworzenia listy możliwych uzupełnień słowa. Jeżeli słowo polecenia jest pełną nazwą ścieżkową, to najpierw szukane jest compspec dla pełnej nazwy. Jeśli nie zostanie odnalezione, to następuje próba znalezienia compspec dla części występującej po ostatnim ukośniku.

Po odnalezieniu compspec, jest ono używane do utworzenia listy pasujących słów. Jeżeli compspec nie zostało znalezione, to wykonywane jest domyślne uzupełnianie basha, jak opisano powyżej w Uzupełnianie.

Na początek, używane są akcje określone przez compspec. Zwracane są wyłącznie dopasowania poprzedzone dopasowywanym słowem. Gdy do uzupełniania nazw plików lub katalogów użyto opcji -f lub -d, do filtrowania dopasowań wykorzystywana jest zmienna powłoki FIGNORE.

W następnej kolejności tworzone są ewentualne uzupełnienia określone przez wzorzec rozwinięcia nazw plików opcji -G. Słowa tworzone przez wzorzec nie muszą pasować do uzupełnianego słowa. Zmienna powłoki GLOBIGNORE nie jest używana do filtrowania dopasowań, ale zmienna FIGNORE jest używana.

Następnie, brany jest pod uwagę łańcuch podany jako argument opcji -W. Łańcuch jest najpierw rozbijany przy zastosowaniu znaków ze zmiennej specjalnej IFS jako separatorów. Honorowane jest cytowanie powłoki. Później każde ze słów interpretowane jest z wykorzystaniem interpretacji nawiasów, interpretacji tyld, podstawiania parametrów, interpretacji zmiennych i wyrażeń arytmetycznych, podstawiania wyników poleceń i rozwijania nazw ścieżkowych, jak opisano powyżej w sekcji INTERPRETACJA. Wyniki są rozbijane z zastosowaniem reguł opisanych powyżej w sekcji Podział na słowa. Wyniki interpretacji są dopasowywane przedrostkiem z uzupełnianym słowem, a pasujące słowa stają się możliwymi uzupełnieniami.

Po utworzeniu tych dopasowań, wywoływana jest funkcja lub polecenie określone opcjami -F i -C. Podczas wywoływania polecenia czy funkcji, zmiennym COMP_LINE i COMP_POINT przypisywane są wartości, jak opisano to powyżej w sekcji Zmienne powłoki. Jeżeli wywoływana jest funkcja powłoki, ustawiane są również zmienne COMP_WORDS i COMP_CWORD. Kiedy wywoływana jest funkcja czy polecenie, pierwszym argumentem staje się nazwa polecenia, którego argumenty są uzupełniane, drugim argumentem -- uzupełniane słowo, a trzecim słowo poprzedzające w wierszu poleceń słowo aktualnie uzupełniane. Nie jest wykonywane żadne filtrowanie utworzonych uzupełnień stosownie do uzupełnianego słowa. Funkcja czy polecenie mają pełną swobodę tworzenia dopasowań.

W pierwszej kolejności wywoływana jest funkcja określona przez -F. Do tworzenia dopasowań może ona korzystać z dowolnych możliwości powłoki, łącznie z opisanym poniżej poleceniem wbudowanym compgen. Funkcja musi umieścić możliwe uzupełnienia w zmiennej tablicowej COMPREPLY.

Następnie, wywoływane jest polecenie określone opcją -C, działające w środowisku równoważnym podstawianiu poleceń. Powinno ono wypisać listę uzupełnień, po jednym w wierszu, na standardowe wyjście. Jeżeli jest to niezbędne, do utworzenia znaku nowej linii można użyć odwróconego ukośnika.

Po utworzeniu wszelkich możliwych uzupełnień, do listy tej stosowany jest filtr określony opcją -X. Filtr jest takim wzorcem, jak używany przy rozwijaniu nazw ścieżkowych. Znak & we wzorcu zastępowany jest tekstem uzupełnianego słowa. Literał & można otrzymać poprzedzając go odwrotnym ukośnikiem; odwrotny ukośnik zostanie usunięty przed próbą dopasowania. Wszystkie uzupełnienia pasujące do wzorca będą usunięte z listy. Początkowy ! daje zaprzeczenie wzorca. Będą wówczas usuwane uzupełnienia nie pasujące do wzorca.

Na koniec, do każdego elementu listy dodawane są przedrostek i przyrostek określone opcjami -P i -S, a wynik zwracany jest do kodu uzupełniania readline jako lista możliwych uzupełnień.

Jeśli poprzednio zastosowane działania nie utworzyły żadnych dopasowań, zaś przy definiowaniu compspec podano opcję -o dirnames polecenia complete, to dokonywana jest próba uzupełnienia nazwy katalogu.

Domyślnie, jeżeli znaleziono compspec, to cokolwiek ono utworzy zwracane jest do kodu uzupełniającego jako pełny zestaw możliwych uzupełnień. Nie są próbowane domyślne uzupełnienia bash, a domyślne uzupełnianie nazw ścieżkowych przez readline jest wyłączone. Jeśli przy definiowaniu compspec podano opcję -o default polecenia complete, to jeżeli compspec nie utworzy żadnych uzupełnień, wykonane zostanie domyślne uzupełnianie z readline.

Desygnatory zdarzeń (Event Designators)¶

Desygnator zdarzenia jest odwołaniem do pozycji wiersza poleceń na liście historii.

!

Rozpoczyna podstawianie historii, z wyjątkiem sytuacji, gdy występuje po nim odstęp, znak nowej linii, = lub (.

!n

Wskazuje na n-ty wiersz poleceń.

!-n

Wskazuje na wiersz poleceń bieżący minus n.

!!

Wskazuje na poprzednie polecenie. jest to synonim `!-1'.

!łańcuch

Wskazuje na ostatnie poleceniem rozpoczynające się od łańcucha.

!?łańcuch[?]

Wskazuje na ostatnie polecenie zawierające łańcuch. Kończące ? można pominąć jeśli bezpośrednio po łańcuchu występuje znak nowej linii.

^łańcuch1^łańcuch2^

Szybkie podstawianie. Powtarza ostatnie polecenie, wymieniając łańcuch1 na łańcuch2. Rónoważnik ,,!!:s/łańcuch1/łańcuch/'' (zobacz poniżej Modyfikatory).

!#

Cały wiersz poleceń wpisany do tego momentu.

Desygnatory słów (Word Designators)¶

Desygnatory słów służą do wybierania ze zdarzenia żądanych słów. Dwukropek : oddziela określenie zdarzenia od desygnatora słowa. Może być pominięty jeśli desygnator słowa rozpoczyna się od ^, $, *, - lub %. Słowa numerowane są od początku wiersza, przy czym pierwsze ma numer 0 (zero). Słowa są wstawiane do bieżącego wiersza, rozdzielane pojedynczymi spacjami.

0 (zero)

Słowo zerowe. Dla powłoki jest to słowo polecenia.

n

n-te słowo.

^

Pierwszy argument. To znaczy, słowo 1.

$

Ostatni argument.

%

Słowo dopasowane przez ostatnie wyszukanie `?łańcuch?'.

x-y

Zakres słów; `-y' jest skróconym `0-y'.

*

Wszystkie słowa prócz zerowego. jest to synonim dla `1-$'. Nie jest błędem użycie * jeśli w zdarzeniu jest tylko jedno słowo; w tym przypadku zwracany jest łańcuch pusty.

x*

Skrót od x-$.

x-

Skrót od x-$ podobnie jak x*, ale pomija ostatnie słowo.

jeśli desygnator słowa podano bez określenia zdarzenia, za zdarzenie przyjmowane jest poprzednie polecenie.

Modyfikatory¶

Po opcjonalnym desygnatorze słowa może pojawić się sekwencja jednego lub więcej poniższych modyfikatorów, każdy poprzedzony dwukropkiem `:'.

h

Usuwa końcową składową nazwy pliku, pozostawiając tylko początek.

t

Usuwa wszystkie początkowe składowe nazwy pliku, pozostawiając koniec.

r

Usuwa kończący przyrostek postaci .xxx, pozostawiając główną część nazwy (basename).

e

Usuwa wszystko prócz końcowego przyrostka.

p

Wypisuje nowe polecenie, ale go nie wykonuje.

q

Cytuje podstawiane słowa, zabezpieczając je przed dalszym podstawianiem.

x

Cytuje podstawiane słowa jak q, ale rozbija na słowa w miejscach odstępów i znaków nowej linii.

s/stary/nowy/

Zastępuje nowym pierwsze wystąpienie starego w wierszu zdarzenia. Zamiast / może zostać użyty dowolny ogranicznik. Końcowy ogranicznik jest opcjonalny jeżeli jest ostatnim znakiem wiersza zdarzenia. Separator może być cytowany w nowym i starym przy pomocy pojedynczego odwrotnego ukośnika. Jeżeli w nowym pojawia się &, to jest zastępowany starym. Pojedynczy odwrotny ukośnik będzie cytował &. Jeżeli stary jest pusty, to ustawiany jest na ostatni podstawiany stary lub, jeśli nie było poprzednich podstawień historii, ostatni łańcuch w wyszukiwaniu !?łańcuch[?].

&

Powtarza poprzednie podstawienie.

g

Powoduje, że zmiany zostaną zastosowane do całego wiersza zdarzenia. Używany w połączeniu z `:s' (np. `:gs/old/new/') lub `:&'. Jeśli użyty z `:s', to zamiast / można posłużyć się dowolnym separatorem, a ostatni separator jest opcjonalny jeżeli jest ostatnim znakiem wiersza zdarzenia.